આજ તો હું તો મનમાં મલકાતો’તો કે આપણા ભાગ્યોદયની વસન્ત બેઠી.
મ્હેં કહ્યું : ‘પુરુષ પક્કોપ છે તે પોતાની કામવાસનાને ‘પ્રેમ’ ‘પ્રેમ’ કહી પપૈયાની પેઠમ પોકારે છે ને સ્ત્રીજાતિને છેતરે છે. સુન્દરી લાજાળ છે તે નિજની કામવાસનાને અન્તરમાં સમાવે છે.’
‘શું રાખ અન્તરમાં સમાવે છે ! ચાર રૂપાળીઓને મળી દીઠી છે? એમના વાર્તાલાપ ને રસકલ્લોલ સન્તાઈને સાંભળ્યા છે ? એ સહિયરસંઘમાંની અમ નફ્ફ ટાઈ ત્હઠમારા નફ્ફનટશ્રેષ્ટને યે હરાવે, હો ‘
‘પણ એમાં સુન્દરતાને શું ? હું તો ખરેખર કહું છું કે તું સુન્દર છે.’
‘રાખો, હવે રાખો જરા તો સાચું બોલતાં શીખો. ‘સાચું બોલું છું ‘ માનતા હો તો સુન્દરતાની વ્યાખ્યા બગાડો છો: વિવેકનું ખોટું બોલતા હો તો ખુશામત કરી મ્હને ને ત્હુમને બન્નેને બગાડો છો. ત્હોમને ગમું છું એટલે હું તો જાણે જગત જીતી.-પણ જુઓ આ,-આ પ્રફુલ્લેલું કમળ ને આ ખીલેલું ગુલાબ.’
સજોડે દંપતી પધરાવ્યાં હોય એવાં અમારા ટેબલ ઉપરના ફૂલપાત્રમાં કમળ ને ગુલાબ આજ શોભતાં હતાં.
હાથિણી કય્હારેકે મસ્તીમાં ચ્હંડતી હશે કે કેમ ? હાથણી જેવી આજે તે મસ્તીમાં ચ્હડી હતી. કમળ લઈ
