ચિતરંજને ધીમે રહી રફીકને પૂછ્યું : 'હરકત નહિ. બીજો પ્યાલો મંગાવું ?'
રફીકે જવાબમાં દાંત કચકચાવ્યા.
થોડી વારે તે બોલ્યો : 'અમારા પેટ ઉપર તમે પગ મૂક્યે જ જાઓ છો. તમને શો ફાયદો થાય છે ?'
ચિતરંજને જવાબ આપ્યો : 'જે દિવસે તારે ઉપવાસ કરવો પડે તે દિવસે મારી પાસે આવીને પૈસા લઈ જજે. પણ તારો આ પાપી ધંધો તો હું નહિ જ ચાલવા દઉં.'
'હું તમારી પાસે પૈસા માગવા આવીશ ? બહેતર છે કે એથી તો ફાકામાં મરવું.' રફીકે કહ્યું.
'શાબાશ !' ચિતરંજને જવાબ આપ્યો. આવી હિંમત રાખીશ તો કોઈક દિવસ તારું ભલું થશે. હું કહું તે રસ્તે જાય તો આજથી હું તને રોજગાર ઉપર ચઢાવું.'
‘છે તે રોજગાર તો તોડી પાડવા માંડ્યો છે !'
‘એ પૂરતી જ મારી તકરાર છે. નાની કુમળી વયની છોકરીઓ અને યુવતીઓને ફોસલાવી લાવો છો, અને તેમની કમાણી ઉપર મજા કરો છો. મર્દ નામને બટ્ટો લગાડો છો !'
'અમે કદી ફોસલાવતા જ નથી. અમે તો ચોખ્ખી વાત કહી દઈએ છીએ. જે બૈરીને એ જિંદગી ફાવતી હોય તે પસંદ કરે.'
'બદમાશી ઉપરાંત જૂઠાણું ! જાણે મને તમારી કશી ખબર જ નહિ હોય !' ચિતરંજને કહ્યું, 'બોલ, પેલી આગ્રાની બે છોકરીઓને કેવી રીતે તું લઈ આવ્યો હતો ?'
'હું તમારી સાથે વાત કરવા માગતો નથી.’ રફીકે કહ્યું.
'હું તને અહીંથી જીવતો જવા દેવા પણ માગતો નથી.' ચિતરંજને મોટે અવાજે કહ્યું.
‘શું કરશો !' રફીકે મિજાજમાં પૂછ્યું. તેની આંખોમાંથી ખૂન વરસવા લાગ્યું.
‘તને અહીં લટકાવીને જીવતો બાળી નાખીશ.' ચિતરંજનના મુખ ઉપર કદી ક્રોધની છાયા જણાતી નહિ, પરંતુ ત્યારે તેની બેદરકાર મોજીલી મુખમુદ્રાએ સહજ ભયંકરતા ધારણ કરી. 'અરે, કોણ છે અહીં ?'
એક મોટા કદનો નોકર જેવો લાગતો પુરુષ અને મેના બે બહાર આવ્યાં.
