"કેમ ?"
"કદાચ ત્યાંનો કોઈ મુસ્લિમ તને કાંઈ કરે, તો મારે જાન જ દેવો પડે. તેં મને જીવતદાન દીધું છે, પણ બીજા તને ન દે તો ? મને પહેલી જ મિલે ઉતાર."
પોતાની આગલી મિલના ઘાટ પર ઉતરી રતુભાઈએ કહ્યું: "હવે તું નાસ્તો કરવા ચાલ અંદર."
"ના, બાબુ." બરમો ઝંખવાયો.
"ચાલ, તને કોઈ ન છેડે. હું ભેગો છું. મારું દિલ છે કે તું કાંઈક ખાતો જા. અહીં કોઈ મુસલમીન નથી."
"કલીકમાં મલૌ બાને !" (લબાડી કરતો નહીં હો કે !) આ વખતે નાવિકનો વારો હતો.
"ફ્યા સુ." રતુભાઈએ શપથ ખાધા.
ઘાટ સાથે સંપાન બાંધીને નાવિકને લઈ રતુભાઈ પોતાની જૂની જૌહરીમલ-શામજી મિલમાં આવ્યા. એને ખવરાવ્યું, વધુ નાણાં આપી વળાવ્યો, તે વખતે પાછલી બાજુ કાળા કિકિયારા સંભળાતા હતા: "કાકાને કાપો !" "ફુંગીઓને કાપો !"
"આપણો અલી ક્યાં છે ?" રતુભાઈએ જૂની મિલવાળા મિત્રોને પહેલો જ પ્રશ્ન આ કર્યો.
"શિવશંકર એને ઘેર લઈ ગયા છે."
"અલીની બર્મી સ્ત્રી ?"
"સાથે જ ગઈ છે."
રતુભાઈને ફાળ પડી.
