જઈને ઊભો રહ્યો ત્યારે એને યાદ આવ્યું કે આજ પોતે ગુપ્ત પરિભ્રમણની કશી જ ગોઠવણ કરવી ધારી નહોતી, આગલે દ્વારેથી જ જમવા જવા નીકળ્યો હતો ને પાછો દાખલ પણ ત્યાંથી જ થવાનો હતો, એટલે બારણું તો અંદરથી બંધ કરાવ્યું હતું. ઓચિંતાનો, ઔષધિ વિનાનો આ રૂ૫-પલટો આવશે એવી તો કલ્પના જ નહોતી. શી રીતે ઘરમાં પ્રવેશ કરી શકાશે ! વારાંગનાની હત્યાનું તો હમણાં જ બુમરાણ બોલશે !
એ દોડયો પોતાના દાક્તર મિત્રને ઘેર. મિત્ર ઘરમાં નહોતા. નોકરને પોતે એક ચિઠ્ઠી આપી. ચિઠ્ઠીમાં લખ્યું હતું: “ભાઈ, મારે ઘેર, મારી પ્રયોગશાળામાં તમે જાતે જઈ, નં...ની દવાની પેટી લઈ આવજો. તમારે ત્યાં રાતના બાર બજે એક માણસ એ લેવા આવશે. એને પેટી દેજો. હું ભયાનક સંકટમાં છું. વિશેષ રૂબરૂ સમજાવીશ.”
અરધી રાતે જ્યારે એ પાછો આ મિત્રને ઘેર પેટી લેવા આવ્યો, ત્યારે મિત્ર એ ભયાનક સિકલને નખશિખ નિહાળી રહ્યો. નિહાળતાં નિહાળતાં એની નજર આ રાક્ષસી પુરુષના હાથની લાકડી પર ઠરી. શંકા પડી. પૂછયું: “કોણ છો તમે ?"
"દાક્તર...નો દૂત.”
“ક્યાં છે દાક્તર ....?"
“નહીં કહી શકું."
"બોલો ! કોણ છો તમે !" એ પ્રશ્ન ફરી વાર પૂછતાં તેણે રિવૉલ્વર તાકી. પિશાચ થંભ્યો.
"કદમ ઉપાડશો તો ફૂંકી દઈશ. બોલો, કોણ છો તમે ?”
“પિછાન કરવામાં સાર નથી.”
“બોલો, બીજો ઇલાજ નથી.”
"જોવું જ છે?"
એ હસ્યો. મોટા દાંત કાઢીને હસ્યો. પેટી ઉઘાડી રસાયન બનાવ્યું. છેલ્લા ટીપાની મેળવણીએ ગોટેગોટ ધુમાડાનાં વાદળાં જન્માવ્યાં. એ ઊકળતું રસાયણ એણે પીધું. અસુર અદશ્ય બન્યો. પ્રિય ડૉક્ટર-મિત્રની
