પૃષ્ઠ:Rasataragini.pdf/૬૩

૬૨

દેવે દીધો મુજ દેખતાં રે તે તો તારો ને તારો,
ભાઈના ભાવે ભિંજાતો રે દિન એક અમારો.

આજ બહેની તણે બારણે રે ધટે વીરનાં ઘોડાં,
આજ બહેની તણે આંગણે રે એનાં નહાવણ રૂડાં;
અાજ બહેની તણે એારડે રે એનાં આસન ઊંચાં,
આજ બહેની તેણે અંતરે રે એનાં વેણનાં વાજાં.

સાસુ સંભારે સવારથી રે જુએ વાટ જેઠાણી,
પૂછે પાડોશણ ૫ળ૫ળે રે શેાચે સહિયર શાણી;
હાંસી કરી રહી હેતની રે કાંઈ નણદલ નાની,
બોલી શકે નહિ બહેનડી રે છળી ઊડતી છાની.

ઓ ૨જ ઓ રજ ઉડતી રે આવે અંબર વીંધી,
જેને વિહંગ વધામણે રે પળે પાંખ પસારી;
હણહણતી કંઈ હાકલો રે એ જ ઘૂમતી ઘોડી,
એ જ હલકભરી હાંકણી રે મારા વીરની મીઠી.

એ જ રજેભર્યું રાતડું રે મુખ વીરનું વહાલું,
એ જ ઝુકે વીર છોગલું રે વાંકી પાઘમાં પેલું;
આતુર શી અવલોકતી રે એની આંખડી ભીની,
એ જ સુધા ભ્રર સીંચતી રે ફૂલ વેરતી વાણી.

વીરને અાસન એાપતાં રે ઊંડા અંતર કેરાં,
નીર નિરંતર નેણનાં રે વહે નાવણ દેવા;
ભોજનિયાં મનભાવતાં રે, પીવા વેણનાં વારિ,
વાટનો થાક વિતાડવા રે શીળી પ્રાણપથારી.