‘તમારું નામ ?’
‘કુંજ ! હું ધારું છું આપને કિશોરીલાલનું....’
‘એનું નામ્ બાળો. મિ. કુંજ ! તમે અદ્ભૂત પુરુષ લાગો છો.’
‘મને જુઓ, મને મળો, તે સિવાય અભિપ્રાય બાંધી શકાય નહિ.’
‘કબૂલ. ક્યારે મળશો ? ક્યાં મળશો ?’
‘મારે ઘેર તો નહિ જ. અને મળીને શું કામ છે ?’
‘આપની સહાય માગું છું.’
‘એ તો નાટકમાં બને...ખરી સહાય...’
‘આપણે નાટક કરવું છે.’
‘હવે એ શોખ રહ્યો નથી. જુઓ, હું તો એક સાધારણ ગરીબ....’
‘ગરીબ ? ગરીબમાંથી હું તમને ગિરિધર બનાવીશ. જુઓ, ઉતાવળ કરો. પહેલી તકે મને મળો.’
‘વહેલામાં વહેલો હું સાત વાગ્યે પુષ્પપરાગ"ની ઑફિસમાં હોઈશ. ત્યાર પછી મને સમય મળે.’
‘હું તે જ વખતે ઑફિસ બહાર ઊભી રહીશ.’
‘પણ શા માટે ? વળી આપણે એકબીજાંને ઓળખતાં પણ નથી....લો કિશોરીલાલ જ આવે છે.’
‘ભૂલશો નહિ મળવાનું. કિશોરીલાલને આવવા દો. એમને ફોન આપી દો....’ મેં ઉતાવળા બનેલા કિશોરીલાલના હાથમાં ફોન મૂકી દીધો. આ બધો અજાણ સૃષ્ટિમાં થયેલો ગોટાળો કયે માર્ગે મને લઈ જતો હતો તેની મને ખબર ન હતી. મારે ફોન આવતાં બરોબર કિશોરલાલને ખબર આપવાની હતી તેને બદલે મેં વાત લંબાવી એ ભૂલ કે ગુનો ક્યાં બદલ શું પરિણામ આવશે તેની મને ખબર ન હતી, નોકરી જવાની બીક ભારે હતી. પરંતુ કિશોરીલોલના મુખ ઉપરનો આનંદ જોઈ મારો ભય સહજ ઓછો થયો. તેમની વાતચીત મેં સાંભળી.
'કાન્તા કે ?... એમ ?.... બધું નક્કી ? .... પરમ દિવસે ?....,
