છું મગર મને કાન્તા રમત રમાડી રહી છે !
ઈશ્વરને માથે રાખીને – ઘણુંખરું ઈશ્વર આપણે માથે જ ચઢી વાગેલો હોય છે – હું કહું કે મારા મનમાં તલપૂર પણ પાપ ન હતું. દુઃખી યુવતીને સહાય કરવાની યુવાની મહા ફરજ તરીકે જ મેં આ જોખમ ખેડ્યું હતું. કિશોરીલાલને આમાં સંબંધ છે એમ મેં જાણ્યું હોત તો હું જરૂર આઘો ખસી ગયો હોત !… પણ કાન્તાને જોયા પછી – કાન્તાની સાથે કલાક ગાળ્યા પછી આઘા ખસવાનું કાર્ય મારા જેવા સ્ત્રીભીરુ માટે પણ અશક્ય થઈ પડ્યું.
છતાં નિમકહલાલીને બટ્ટો ન જ આવવો જોઈએ !
મેં કિશારીલાલને કહ્યું : ‘જે બન્યું તે મારી જાણ બહાર બન્યું છે, પરંતુ હું એ પરિસ્થિતિ સુધારી આપું તો ?’
‘સુધારી તમે હવે ! કૃપા કરી મારું ઘર છોડી ચાલ્યા જાઓ એટલે બસ !’
‘નહિ, નહિ; હજી માર્ગ રહ્યો છે. અને એ માર્ગ સફળ નીવડશે જ. આપને માટે કાન્તાને છૂટી રાખવા…’
એકાએક ઘંટડી વાગી અને એક શીખ પહેરેગીર અંદર આવ્યો. કિશોરીલાલે તેને હુકમ કર્યો : ‘આ આદમીને કમ્પાઉન્ડ બહાર કરો. મારી નોકરીમાંથી એ અત્યાર છૂટો થયો છે, અને એને સજાએ પહોંચાડવા…’
કિશોરીલાલ વાક્ય પૂરું કરે અને શીખ મારું બાવડું ઝાલે તે પહેલાં હું ઓરડામાંથી કમ્પાઉન્ડમાં અને કમ્પાઉન્ડમાંથી સડક ઉપર આવી ગયો !
કાન્તા અને એની કાર ઝાંપે ઊભાં હતાં !
હું ત્યાં પહોંચ્યો અને કાન્તાએ સ્મિત કરી કહ્યું : ‘કેમ નોકરી ખોઈ ને ?’
‘બીજું શું થાય ? પણ વધારામાં એ કે હું પાપમાં પડું એમ છું.’
‘તું અંદર બેસી જા; પછી મને સમજાવ.’
હું ગાડીમાં બેસી ગયો અને મેં કાન્તાને કૃતઘ્નતા ઉપર લાંબું
