મનમાં થાય છે કે એને જગાડીને મારા બાપના ઘરનો મારગ બતાવું, નહિ તો રાતે એને રસ્તો ક્યાંથી સૂઝવાનો ?
ઉઠો ઉઠો ભિન્ન પુરષ, કોતો નિદ્રા જાઓ,
જાર વક્ષેર ધન તુમિ, તાર કાછે જાઓ.
[જાગ રે જાગ, ઓ પરદેશી ! કેટલીક નીંદ હજુ કરવી છે ? જેના હૈયાનો તું હાર હોય તેની પાસે ચાલ્યો જા !]
અરેરે ! અંતરનો સાદ એ શી રીતે સાંભળી શકે ? મારી સાથે ભોજાઈ હોય તોય હું એને જગાડવાનું કહેત પણ હું કોને કહું ?
હાં ! હાં ! એને યાદ આવ્યું. એ સૂતેલા પરદેશીને જગાડે તેવી એક બહેનપણી પોતાની પાસે હતી તે તેને સાંભર્યું.
શુનો રે પિતલેર કલસી કઈયા બુઝાઈ તોરે,
ડાક દિયા જાગાઓ તુમિ, ભિન્ન પુરુષેરે.
[સાંભળ રે, ઓ પિત્તળની ગાગર ! તને સમજાવીને કહું છું કે તું સાદ દઈને આ પરદેશીને જગાડ !]
એટલું કહીને એણે ગાગર પાણીમાં ઝબોળી.
જલ ભરનેર શબ્દે કુડા ઘન ડાક છાડે,
જાગિયા ના ચાંદબિનોદ, કોન કામ કોરે.
[પાણી ભરાવાનો ઢબ ઢબ અવાજ થયો. એટલે પીંજરાનું બાજ પંખી ઘાટી ચીસો પાડવા લાગ્યું. એ સાંભળીને ચાંદવિનોદ જાગી ઊઠ્યો. જાગીને એણે શું કર્યું ?]
દેખિલો સુંદર કન્યા, જલ લઇયા જાય,
મેઘેર બરણ કન્યાર, ગાયેતે લૂટાય.
[જોયું તો રૂપાળી કુમારિકા પાણી ભરીને ચાલી જાય છે, અને વાદળાંની છાયા એ કન્યાના દેહ પર લેટી રહી છે.]
એક બાર ચાઉં લો કન્યા મુખ ફિરાઈયા,
આરો એક બાર દેખિ આમિ આપની ભૂલિયા.
[ઓ કન્યા ! એક વાર મોં ફિરાવીને આ તરફ નજર કર. એક વાર હું ભાન ભૂલીને તને નીરખી લઉં.]
