૧૪૦
તમામ માણસોને પાછાં વાળી દીધાં, “બીજા સહુ બચે એટલા માટે હું એકલો આખા કટકને રોકીશ. મને મારવામાં બધા રોકાઈ જશે. હું હવે જિંદગી જીવી ચૂકયો છું; મને મરવા દ્યો. તમે આપણા ધણીને સંભાળો.” એમ કહીને એણે પોતાના વંશના જુવાનને ને ઉબરડાનો માર્ગ પકડાવ્યો અને પછી નદીને કાંઠે કાંઠે એણે ઘેાડી દોડાવી. વચ્ચે ઓરિયાનો બાંધેલ ઊંચો ધોરિયે આવ્યોયા, તે વટાવ્યો. પણ બીજે જ ડગલે એક ભગદાળું આવ્યું, તેમાં પડતાં ઘોડીને પગ ભાંગ્યો. બચવાની બારી રહી નહિ, કેમ કે સામે કાંઠે પણ શત્રુઓનું કટક દોડતું આવે છે.
તરવાર કાઢીને ફકીરો એકલો ઊભો રહ્યો. સામે કાંઠેથી એ એકલવાયા સ્વામીભકત વીરને મૂળુ ખાચર ધારી-ધારીને નિહાળી રહ્યા. ફકીરાની ધોળી ધોળી દાઢી મૂછ પવનના ઝપાટામાં ફરકતી હતી; આથમતા સૂરજનાં કિરણ એની તરવાર ઉપર રાસ રમતાં હતાં; નદીનાં પાણી એ બુઢ્ઢા મેઢા ઉપર ઝળાંઝળાં થતાં હતાં; અને ફકીરો પડકારતો હતો : “હાલ્યા આવો, મૂળુ ખાચર, હાલ્યા આવો.”
મૂળુ ખાચરે પોતાની ફેાજને કહ્યું : “ખબરદાર, એની ઉપર બંદૂક છોડશો મા, ઊભા ઊભા એનાં દર્શન કરો. આવું રૂપ ફરી કે દી દેખવાના હતા ! વાહ વીર વાહ ! રંગ છે તારી જનેતાને. ”
પણ એવું દર્શન કરવા માટે લાખા ખાચરની પાસે અાંખેા નહોતી. એની નજરમાં તે ઉબરડાની કાળી કાળી રસાળી; જમીન રમતી હતી. એણે પોતાના માણસને ઇશારો કર્યો, ગોળી છૂટી : હ મ મ મ : ફકીરો ઢળી પડયો.
જખમમાંથી ખળળળ ખળળળ લેાહીનો ધોરિયો છૂટયો છે, ફકીરાના શ્વાસ તૂટવા મંડયા છે, પણ છેલ્લી ઘડીએ એ
