માહ
શણગાર પે’રી શોભતા, ગીત ઘરેઘર ગાય;
તોરબ બાંધ્યાં અંબ તણ, મોહકારી માહ માંય.
માહ મોહકારી, જાય ભારી, નમું નારી નેહથી,
સેંથો સમારી, વેણ સારી, વારી વારી વ્રેહથી;
મોજે સમાથણ, હાલી હાથણ, સરવ સાથણ સાનને,
ભરપૂર જોબનમાંય ભામન, કહે રાધા કાનને,
જી ! કહે રાધા કાનને.
[ શોભિતા શણગાર પહેરીને ( સ્ત્રીઓ ) ઘેર ઘેર (લગ્નનાં) ગીતો ગાય છે. આંબાનાં પાંદડાંનાં તોરણ બંધાય છે. મોહક માહ મહિનામાં એવું થઈ રહ્યું છે.
એવો મોહક માહ મહિનો મારે તો બહુ વસમો જાય છે. હું નારી તને સ્નેહથી નમું છું. વિરહથી ( ઉત્તેજિત થયેલી ) હું વારંવાર મારો ચોળાતો સેંથો સરખો કરું છું અને વિખરાતી વેણીને ફરી ફરી ગૂંથું છું. સર્વે સાથણો ( સખીઓ )ને લઈ, જાણે હાથણી હાલતી હોય તેમ (રાધા) નીકળે છે......]
ફાગણ
કપટી નાવ્યા કાનજી, ગિરધારી ગોકૂલ;
સાથ લગ્યો સોહામણો, ફાગણ ફૂલ્યાં ફૂલ.
ફાગણ ફુરંગા, શામ સુરંગા ! અંગ રંગ ઓપીએં,
મુળગી ન માયા, નંદજાયા ! કંસ ઉપર કોપીએં;
ભામન ભોળી, રમે હોળી, તેમ ટોળી તાનને,
ભરપૂર જોબનમાંય ભામન, કહે રાધા કાનને,
જી ! કહે રાધા કાનને.
