રાફડે ઢંકાઈ ગઈ મૂરતિ અરધિ ઉર વિટલાયું સાપતણી કાંચળીએ બધું તે;
જીરણ વેલાની સૂંઢ કંઠે પીડે સ્કંધલગી જટાતણા મંડળમાં માળા કીધા
ઝાડકેરાં થડ જેવો અચળ મુનિ તો બેઠો સૂર્યબિંબ ભણી મોડું રાખ્યું જુઓ
રાજા— નમન તુને કષ્ટતપસે !
માતલી— (થોડીકવારે રથને ઉભો રાખી) અાયુષ્યમન્ ! ઊતરવું અહીં (પછી) અા અાસોપાલવના થડ કને બેસવું પોતે, હું ઇંદ્રગુરુને જાણ કરી આવું ત્યાંલગી.
રાજા— ઠીક. (માતલી જાય છે.)
(શકુનસૂચના જેવું દેખાડી.)
નથી મનોરથો આશા, ફરકે બાહૂ કાં વૃથા;
સુખ ઉવેખ્યું પૂર્વે તે ફરીથીએ કરે વ્યથા. ૧૨૭
(પડદામાં) વલવલ કરતો રહે, જાતિ સ્વભાવ પર ગયો શું ?
રાજા— (કાન દઈ) અવિનય કરવો એવી આ ભૂમિ નથી તો કોણ અા પ્રમાણે નિષેધ કરે છે ? (જ્યાંથી શબ્દ આવ્યો તેભણી જઈ વિસ્મયે) રે કોણ છે આ, બાળકનું બળ નહિ તેવો બાળક બે તાપસીઓની સાથે ?
અર્ધોધાવ્યો જનેતાને કેશતાણેલ એહવા
સિંહબાળકને ખેંચે બળત્કારેજ ખેલવા. ૧૨૮
(પછી બે તાપસી સાથે સિંહ જોડે ખેલતો બાળક દેખા દે છે.)
બાળક— ઉધાડ મોડું સીંઘબાળક ! હું તારા દાંત ગણું.
તાપસી ૨— રે ઉછાંછળા ! આપણાં બાળકના જેવા આ બાળક પ્રાણીને કેમ ઉપદ્રવ કરે છે ? તારૂં વધી ગયેલું ધિંગાણું ઓછું કર. ખરેખર ઋષિઓએ સર્વદમન નામ આપ્યું છે તે ખોટું નથી.
રાજા— (સ્વગત) આ બાળક ઉપર પુત્ર જેવું કેમ ચોંટે છે મારું મન ? કે પછી વાંઝિયાપણું મને વહાલ ઉપજાવે છે !
તાપસી ૨— આ સિંહણ તને ફાડી ખાશે જો, એના પુત્રને નહિ છોડે તો.
બાળક— (મકકાતો) લે, હું તો બહુ બીહુ છું જો (નીચલો ઓઠ દેખાડે છે.)
રાજા—
બીજ કો તેજમોટાનું એવો બાળક ભાસતો;
ચિંગારીએ રહ્યો અગ્ની જેમ ઇંધન ઇચ્છતો. ૧૨૭
