આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
- “દુ:ખ સંસારનાં નથી સાચાં,
- “મન માનવનાં - એક કાચાં;
- “મળે કોળીયો ઉદર ભરાય,
- “તસુ પૃથ્વી સારે સુવા કામ;
- “પળ વાર છે કરવા સમાસ,
- “ત્હોય મન ન ઠરે કરી હાશ.
- “પ્રભુએ તો સરજેલું છે સુખ !
- “મન મનનું ખેાળી લે છે દુ:ખ.”
- 'નિશાકુસુમ[૧] સરે શાંત શાંત ,
- 'તેમ જોગી બેાલ્યા શબ્દ દાંત.
- 'આગળ પાછળ ચાલ્યા બેય,
- 'ઝાંપો ઉઘાડી પેંઠા છેય,
- 'રાત વાધી, વંઠેલાં ખેલે,
- 'અન્ય સઉ પડ્યાં નિદ્રામાં મળે;
- 'તેવે સમે જાગે જોગીરાજ,
- 'ધીમે તાપે કરે સ્વયંપાક.[૨]
- 'તપે અંગારા એકાંત શાંત,
- 'રંગ આપતો મંદ પ્રકાશ,
- 'ધીમે ધીમે બળે છે કાષ્ઠ,
- 'ધીમે ધીમે બોલે એનો તાપ;
- 'બોલે તોરી ભરાઈ ભીંતમાંહ્ય,
- 'દોડે અંહી તંહી ખેલે માર્જર;
- 'દ્વાર વાગે વાંસળી-સમો વાય,
- 'પ્હોર રાતના અાલ્યા જાય .”
પવનનો સ્વર પુલની બે પાસની બારીયોમાં ગાજતો ગાતો જતો હતો અને બે પાસનાં હૃદય ચીરતો હતો – રાત પણ વધતી હતી.
- 'જોગી આ સઉ શાંતિ ઝીલે છે,
- 'શાંત વાત કરતા ખીલે છે. . .
- 'ધીમું ધીમું બોલે ને હસાવે, ?
- 'થાકેલાને થાક નસાડે. • :
