પૃષ્ઠ:Satyani Shodh Ma.pdf/૧૦૦

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
ચોરભાઈ
91
 

 “ખરું, બહેન.”

“પણ કોણ જાણે શાથી તમે ઝટ ઝટ સારા થઈ ગયા. પેલી વાર્તામાં તો ચોરભાઈને સારા કરવામાં એ છોકરીને કેટલી બધી મહેનત પડેલી ! પણ મને લાગે છે કે તમે બહુ ખરાબ જ નહોતા. તમને તો ભૂખ બહુ લાગતી હશે, તેથી જ લગરીક ખરાબ થવું પડ્યું હશે, ખરું કની ?”

“સાચે જ – તેથી જ.”

“કોઈ ભૂખે મરતું હોય, એવી તો મેં આજ સુધી કદી વાત જ નહીં સાંભળેલી હાં કે ? તમારા જેવાં ઘણાં મનુષ્યો ભૂખે મરતાં હોય તો તો ચોરભાઈઓ ઘણા વધી પડે, ખરું ચોરભાઈ ?”

ચુપકીદી. એ ચુપકીદીમાં સમુદ્ર જેટલું ઊંડાણ હતું. શામળનો નિઃશ્વાસ કોઈ દૂરના કૂવામાં પડતા પથ્થર જેટલો ગંભીર અવાજ કરતો હતો.

“તમારું નામ શું, ચોરભાઈ ?” નાની છોકરીએ પૂછ્યું. “મારું નામ વીણા. ને હવે જુઓ, આપણે એમ કરીએ. બાપાજી અત્યારની ગાડીમાં જ પાછા આવતા હશે. પરોઢિયે તો એ આંહીં આવી પહોંચશે. માટે તમે સવારે ચાનાસ્તા પછી અહીં આવજો. હું બાપાજીને બધી વાત કહીને રોકી રાખીશ. પછી તમે એને તમારું દુઃખ કહેજો. પછી તમારે કશું દુઃખ નહીં રહે. આવશો ને ?”

“બહેન, તારા બાપાજી મારા પર ગુસ્સે નહીં થાય ?”

“નહીં જ થાય.”

“મને પોલીસમાં નહીં સોંપે ને ? મને જેલમાં નહીં પુરાવે ને ?”

“વાહ ! એવું તે કાંઈ હોય ?” વીણાના કંઠમાંથી ઝંકાર ઊઠ્યો. એ જાણે કે દુભાઈ હતી. “બાપાજી તો ઊલટાના જેલમાં જઈને કેદીઓને મળેહળે છે, એનાં સુખદુઃખ સાંભળે છે, ને એને છોડાવવા મહેનત કરે છે !”

“તો હું ચોક્કસ આવીશ.”