રાત્રિના ત્રણચાર બજ્યે જ્યારે શામળ ઉઘાડા આકાશની નીચે આવી ઊભો રહ્યો, ત્યારે એના અંતઃકરણમાં શાંતિ અને મુક્તિનાં ચોઘડિયાં ગુંજતાં હતાં. દસ વર્ષની એ છોકરીના મોંના વીણા-સ્વરો હજુ શમ્યા નહોતા. એ ચકિત બનીને પોતાનું નિરીક્ષણ કરતો હતો. એ મનમાં મનમાં કોઈને પૂછતો હતો કે સાચે જ શું હું હવે ચોરભાઈ નથી ? હું શું બબલાદાદાનો ભાઈબંધ ઉઠાઉગીર મટીને આટલા ટૂંકા સમયમાં જ સજ્જન બની ગયો ?
બાકીની રાત એણે રસ્તા પર ટહેલ્યા જ કર્યું. બબલાની પાસે એને પાછા જવું નહોતું. કેમ કે એને બબલાનાં મહેણાંટોણાંનો તેમ જ એની સચોટ દલીલોનો ડર હતો. બીક હતી કે બબલો ફરી પાછો એને પિગાળી નાખશે. બીજી બાજુ નિર્દોષ નાની વીણાને આપેલ વચન પણ પાળવું જ જોઈએ. એણે રસ્તેથી એક કોલસો ઉપાડી દાંત ઘસ્યા, ટાંકીને નળે મોં ધોયું.
થાકીને લોથપોથ થયેલો તોયે આનંદભર્યો એ પ્રભાતે આઠ વાગ્યે પંડિત ધર્મપાલજીના બાગવીંટ્યા નાજુક બંગલા પર આવી ઊભો રહ્યો. બંગલાની રચનામાં જ એણે તમામ ભિન્ન ભિન્ન ધર્મો અને પંથોનાં ચિહ્નો ગોઠવાયેલાં દીઠાં. મંદિરનો કળશ, મસ્જિદનો મિનારો, ખ્રિસ્તી દેવળનો ક્રૉસ વગેરે એ બાંધણીના વિભાગો હતા. ઉપર ફરકતી ધજામાં લીલા, શ્વેત, લાલ, ભગવા ઈત્યાદિ તમામ પંથોનું પ્રતિનિધિત્વ કરતા રંગો હતા.
દ્વાર ખખડાવ્યું, ઊઘડ્યું. બેઠકના ખંડમાં એને દાખલ કરીને બેસાડવામાં આવ્યો. તુરત જ એક મુખ ડોકાયું : દસ વર્ષની વીણાનું જ – પોતાની ઉદ્ધારિણી નાની કન્યાનું જ – એ મોં હતું. દોડતી કૂદતી વીણા પાછી અંદર ગઈ, ત્યાંથી એના બોલ સંભળાયા : “એ જ –
