“તમને ખબર નથી, બાપાજી કોણ છે ?” છોકરી અચંબો પામી.
“ના, મને ખબર નથી.”
“વાહ, કેટલી નવાઈની વાત ! બાપાજીનું નામ પંડિત ધર્મપાલજી.” છોકરીએ શામળની સામે આશ્ચર્યભરી દૃષ્ટિ ઠેરવી, “તમે એમનું નામ નથી સાંભળ્યું ?”
“કદી નહીં, બહેન.”
“એ તો ધર્મના ઉપદેશક છે.”
“ધર્મના ઉપદેશક !” શામળના અંતરમાં એક ધર્મોપદેશકના ઘરમાં ચોરવા આવવાનો સવિશેષ અફસોસ થયો.
“ને એ તો કેટલા બધા ભલા અને દયાળુ છે !” છોકરીની કાલી મીઠી વાણી વહેવા લાગી, “બાપાજી તો બધાની ઉપર પ્રેમ રાખે છે, ને દરેકને મદદ કરે છે. તમે પણ જો એમની કને આવીને વાત કરી હોત તો તમારે સારુ પણ એ કામ શોધી આપત, હો ચોરભાઈ !”
“પણ બહેન, આંહીં લક્ષ્મીનગરમાં તો હજારો લોકો મારા જેવા કામ વગરના છે.”
“હશે, પણ તેઓ મારા બાપુ કને ક્યાં આવે છે ? તમે તો જરૂર આવજો. મને વચન આપો. આવશો કે ?”
“પણ હું હવે શી રીતે આવું ? તારા બાપાજીને તો હું લૂંટવા આવેલો ને !”
“તેનું કંઈ જ નહીં. તમે બાપાજીને જાણતા નથી, ચોરભાઈ ! તમે જો એને એટલું જ કહો કે તમારાથી પાપ થઈ ગયું છે, ને તમે હવે પસ્તાવો કરો છો, તો બસ – તમે પસ્તાઓ તો છો, ખરું ને ?”
“સાચે જ, હું બહુ પસ્તાઉં છું.”
“બસ, તમે એને એટલું કહેશો ને તો એ તમને ક્ષમા કરશે, ને તમારા માટે મરી પડશે; હું જાણું છું. અને તમને સારા કરવાનો મેં પ્રયત્ન કર્યો છે એ ખબર તેમને પડશે તો તેઓ રાજી રાજી થઈ જવાના. મેં તમને સારા કર્યા છે, ખરું ને ?”
