“પણ તમે તો નહીં ચાલ્યા જાઓ ને ?” બિચારીએ ચિંતાતુર બની પૂછ્યું. “તમે રોકાઈને મારી સાથે વાતો કરશો ખરા ને ?”
“હા, બહેન, તારી ઇચ્છા હશે તો કરીશ.”
“તમે મારાથી બીતા તો નથી ને ?”
“તારાથી તો નહીં. પણ કોઈ બીજું જાગી ઊઠશે તો ?”
“ના, એ ચિંતા ન કરશો. બા અને દાદીમા તો ઓરડો વાસીને અંદર સૂએ છે, અને બાપાજી ગામ ગયા છે.”
“ત્યાં કોણ સૂએ છે ?” શામળે પેલા બારણા તરફ આંગળી ચીંધાડી.
"એ બાપાજીનો રૂમ છે.”
સાંભળીને શામળનો જીવ હેઠો ઊતર્યો.
“ચાલો હવે, આંહીં આવો, ચોરભાઈ !” કહીને છોકરીએ એક ખુરશી પર બેસી શામળને સામે બેસવા બોલાવ્યો, “હવે મને કહો જોઉં, તમે શી રીતે ચોર બન્યા ?”
“મારી કને પૈસા નહોતા, ને કશો કામધંધો મને ન જડ્યો.”
“ઓ મા ! એવું હતું ? તમારે ઘરનો શો ધંધો હતો ?”
“ખેતીનો. પણ મારા બાપા મરી ગયા, ને હું શહેરમાં જવા નીકળ્યો. રસ્તે લૂંટાયો. શહેરમાં મારે કોઈ ઓળખાણ ન મળે. ને મને કોઈએ કામ ન આપ્યું. હું ભૂખે મરતો’તો !”
“અરેરે ! કેટલું ભયંકર ! તો તમે બાપાજી કને કેમ ન આવ્યા ?”
“તારા બાપાજી કને ? ના, મારે ભીખ માગવી નહોતી.”
“તમારે ભીખ માગવી ન પડત. બાપાજી તો બહુ જ રાજી થઈને તમને મદદ કરત, હો ચોરભાઈ.”
“મને – મને એની કશી ઓળખાણ-પિછાન નહોતી, મને એ શા સારુ મદદ કરે ?”
“એ તો સહુને મદદ કરે છે. એ તો બાપાજીનું કામ છે.”
“એટલે ?”
