“જી ના, બાઈમાણસને મોંએ ન કહેવા જેવી એ વાત છે.”
“ફિકર નહીં. એમાંનું કેટલુંક તો હું મારી એક કામવાળી કનેથી જાણી શકી છું. મૃણાલિની, નૌરંગાબાદનો ફટાયો વગેરે ત્યાં હતાં ને ?”
“જી, હા.” કેટલી બાઈઓ હતી ?”
“ત્રણ.”
“કેવી જાતની હતી એ ?"
શામળ શરમાઈ ગયો. એને આ પ્રશ્નોના ઉત્તર દેવા કઠિન લાગ્યા. પણ વિનોદિની તો જરાયે ખેંચાયા વગર પૂછતી ગઈ. એને તો ઊલટું એ વિગતો જાણવાની જબ્બર લિપ્સા હતી.
શામળ વારંવાર નિરુત્તર બનતો ગયો.
“જુઓ શામળજી, તમે જાણો છો કે દિત્તુ મારો ભાઈ થાય છે, એ એકલો જ છે. ને એની જવાબદારી મારા પર છે.”
“ઓહ વિનોદબહેન !” શામળ બોલી ઊઠ્યો, “તમે કૃપા કરીને એને રસ્તે ચડાવો તો –”
“પણ તમે મને પૂરી વાત કહેતા નથી તો પછી હું શી રીતે પ્રયત્ન કરું ?”
શામળ ટપોટપ જવાબ દેવા લાગ્યો. છેવટ સુધીની – પોતે બબલાદાદાની સોબતે ચોરી કરવા ગયો ત્યાં સુધીની – વિગત કહી સંભળાવી.
“તમે આ વાત કોઈને કહી તો નથીને, શામળજી ?”
“જી ના, ફક્ત ધર્મપાલજીને દિત્તુભાઈના દારૂડિયાપણાની વાત કહી છે.”
“તમે કેટલા સાચા અને સારા જુવાન છો !”
શામળ લજવાયો : “જી ના. હું જરીકે સારો નથી.”
વિનોદિની પળવાર શામળ સામે જોઈ રહી, પછી એના મોં પર થઈને એક હાસ્ય લહેરાતું ગયું. એણે કહ્યું, “શામળજી, સારા ને
