શામળે એક નાચીજ નોકર તરીકે ત્યાંથી ચાલી નીકળવું જોઈએ, પણ એ ભાન ગુમાવીને ઊભો રહ્યો. એણે શું દીઠું ? બે જુવાનો અને ત્રણ છોકરીઓ; ઊંચેરી દુનિયાના વાસીઓ; ઝીણાં ઝીણાં વસ્ત્રોના પાલવ ફરફરે છે; રંગબેરંગી રિબનો, પિનો, ફૂલવેણીઓ ને કલગીઓ એ તમામના દેહ ઉપર પતંગિયાં સમ નૃત્ય ખેલી રહેલ છે. ઓહોહો ! રંગની ભભકે રમવા જાણે વસંતઋતુ નીસરી છે. પગની મોજડીઓનાં પગલાં કેવી કુમાશથી ધરતી પર પડે છે ! એ સપાટો પહેરનાર પગની આંગળીઓ, કાંડાં ને વારે વારે દેખાતી પિંડીઓમાંથી પણ ગુલાબી રંગનો અર્ક નીતરે છે જાણે ! સ્વર્ગની પરીઓ પૃથ્વી પર સરી પડી છે જાણે ! કાનમાં હીંચતાં ઝળહળ એરિંગો, હાથની હીરાજડિત વીંટીઓ ને ગળામાં ઝૂલતી એક એક સેરની મુક્તામાળાઓ : બધાં જાણે કોઈ અપ્સરાઓને હીંચકવાના ઝૂલા છે ! દેહના, જવાહિરના ને પોશાકના – ત્રણેયના રંગો વચ્ચેની મિલાવટમાંથી કોઈ મૂક સંગીતના ઝંકાર ઊઠે છે.
હસાહસ, ઠઠ્ઠામશ્કરી, ખિખિયાટા અને દેહની પ્રત્યેક કળાના લહેકા વડે વાતાવરણ કંપી ઊઠ્યું. જાણે કુંજમાં પંખીઓનો કલરવ જામ્યો. એમાં શામળે એક દીઠી – બીજાં સહુ કરતાં જરી વધુ ગંભીર, ગરવી ને પાછળ રહેતી. ગૌર ને ગુલાબી રંગોના તાણાવાણામાંથી ગૂંથેલું એનું કલેવર હતું. આવું લાવણ્ય તો શામળ વિનોદબહેનમાંયે નહોતું દીઠું. અઢાર વર્ષના દિત્તુભાઈને કંઠે આ અઢાર વરસની કન્યાએ ભુજાઓ પહેરાવી દીધી. “ઓ દિત્તુભાઈ ! દિત્તુભાઈ ! તમારી ગુનેગાર છું, હોં કે ! હું જ આ તમામને અહીં ઘસડી લાવી છું. તમને મળવા હું જ અધીરી બની હતી.”
“તમને અમે કેવા ચમકાવ્યા, દિત્તુભાઈ !” કહેતાં કહેતાં બીજીએ ધબ્બો લગાવ્યો.
“ભારી ચમકાવ્યો મને !” દિત્તુએ આ સુંદરીઓની સ્તુતિ કરી.
એવા પરિહાસ ચાલુ થયા.
“જોયું, દિત્તુભાઈ આપણને એમના બંગલામાં આવવાનુંય કહેતા
