કાપ્યું.” શામળે ઉતાવળે ખુલાસો કર્યો.
“ક્યાં બન્યું એ ?”
“સરદારગૃહ હોટેલમાં.”
“પણ તારે ને એને ક્યાંથી પનારાં પડ્યાં ?”
“હું જ એને ત્યાં મૂકવા ગયેલો.”
“તને ક્યાં મળી’તી એ રાંડ ચુડેલ ?”
“‘નંદનવન’માં.”
“‘નંદનવન’માં ? દિત્તુ શેઠને ઘેરે ?” બબલાદાદાએ પોતાના અવાજ વધુ વેગ મૂક્યો.
“હા, એ દિત્તુ શેઠની દોસ્ત હતી, જમવા આવી’તી. શેઠે ધક્કા મારીને કાઢી મૂકી.”
“પણ તને ક્યાંથી ખબર ?”
“હું ત્યાં નોકરી કરતો'તો.”
“ઓ મારા બાપ ! તેં આ બધી વાત ફોજદારને કહી ?”
“ના, મને એણે કશું પૂછ્યું જ નથીને !”
બબલોદાદો પથારીમાંથી એકદમ ઊભો થયો. એણે પહેરેગીરને પોકાર્યો : “સંત્રી! ઓ સંત્રી !”
“શું છે ?” પહેરેગીર પાસે આવ્યો.
“ફોજદારસાબને કહે એક મિનિટ અહીં આવી જાય. જલદી આવે. આ જુવાનની પાસે એકદમ જાણવા જેવી બાતમી છે.”
ફોજદારસાહેબ આવ્યા. બબલો તો એ સહુનો નગદ દોસ્ત – કેમ ન આવે ?
“સાહેબ!” બબલાએ કહ્યું, “આને એમ ને એમ ઠાંસી દીધો, પણ કાંક પૂછોગાછો તો ખરા ! પેલી ખૂનવાળી રાંડ ક્યાંથી આવી’તી ખબર છે ?”
“ના.”
“એ ‘નંદનવન’માંથી. ત્યાં ગઈ’તી ખાવા. આ જુવાન ત્યાં
