દેખાયા. ડૉક્ટર કુમાર જાગ્રત થવા મથી રહ્યા, અને એકાએક તેમની આંખનું તેજ સૌમ્ય બન્યું.
‘પરાશર ? તું છે ?’ ડૉક્ટરે પૂછ્યું.
‘હા, ન ઓળખ્યો ? કાંઈ થાય છે ?’ પરાશરે સામું પૂછ્યું.
‘હવે કાંઈ થતું નથી. ચાલ, બાઈને અંદર લઈ લઈએ. હું તપાસું અને પાટા બાંધી આપું.” ડૉક્ટરે કહ્યું.
‘આપની ફી માટે હરકત નહિ આવે.' મોટરમાલિકે કહ્યું. પૈસાદાર દેખાવા મથતા પુરુષો પૈસાને વેરવાની વાત હંમેશાં આગળ કર્યા કરે છે.
'ઓહ ! તેનું કાંઈ મહત્ત્વ નથી.' ડૉક્ટરે એકદમ સ્કૂર્તિ બતાવી હસીને કહ્યું.
ડૉક્ટર કુમારની ઓરડી બહુ સારી રીતે શણગારેલી હતી. ઓરડીમાં થઈને બહારના સલાહસ્થાન ઉપર પણ જવાની સગવડ હતી. સલાહસ્થાન અને શણગારેલી ઓરડી વચ્ચે વળી એક દર્દીને તપાસવાની ઓરડી હતી. તેમાં બાઈને લેઈ જઈ તેને તપાસી, તેના અંગ ઉપર જરૂર પ્રમાણે પાટા બાંધ્યા અને દવાઓ ચોપડી.
‘બહુ ઈજા થઈ છે ડૉક્ટર ?’ કારના માલિકે પૂછ્યું.
‘સાધારણ. ચારેક દિવસમાં આરામ થઈ જશે.' ડૉક્ટરે કહ્યું.
બાઈના મૂખ ઉપર મૂર્છાનાં ચિહ્ન આવતાં દેખાયાં.
એક પોલીસ અમલદારે કહ્યું : ‘બૂમો તો મરી ગઈ હોય એટલી મારતી હતી !’
‘એ જ જોવાનું જ છે ને ! ગરીબીનો દેખાવ કરી. આજે અમને ગરદન મારવા ઊભા થયા છે !’ માલિક બોલ્યો.
‘છેક નથી. વાગ્યું. એમ તો કેમ કહેવાય ? અને કાર સાથે અથડાય એટલે ધક્કા પણ વધારે લાગે.' ડૉક્ટરે કહ્યું.
‘એના બદલા તરીકે પચીસેક રૂપિયા આપું તો ચાલે કે ?’
‘એ તો આપ જાણો. દવા માટે એટલું બસ છે.’
‘બીજું પછી જોઈશું. અને આપની ફી ? ખિસ્સામાંથી પૈસા કાઢી પચીસ રૂપિયાની નોટો બેત્રણ વાર ગણી પાટા બાંધેલી બાઈના હાથમાં મૂકતાં મોટરમાલિકે પૂછ્યું.
‘આપને જે ઠીક લાગે તે. આપ અકસ્માત આવ્યા છો એટલે આપને કાંઈ કહેવાય જ નહિ.’
‘પંદર બસ થશે ?'
