પરાશર બેસી રહ્યો. લૉરીવાળાએ ગાડી જોરથી દોડાવી. ગાડીની બેઠક નીચેના ભાગમાં લાઠીઓ અને છરા પડેલા પરાશરે જોયા છતાં તે તરફ તેનું ધ્યાન દોરાયું નહિ. એ છરા અને લાઠીનો ઉપયોગ કરવા પ્રેરતી મનોવૃત્તિ એને શસ્ત્રો કરતાં વધારે ભયંકર લાગી.
મોટરલૉરી ડહેલા પાસે આવી ઊભી રહી. શહેરનો છેવાડાનો આ ભાગ પરાશરને જાણીતો હતો.
'ભાઈ ઊતરશો કે ?'
'ના.'
'હરકત નહિ. ડહેલાના માળીએ હું રહું છું ત્યાં તમને નહિ ફાવે. હું ગાડીમાં જ તમને સૂવાની જગા કરી આપું.’
‘મારે સૂવું નથી.’
‘હમણાં નહિ; પણ કાંઈ ખાશોપીશો ખરા ને ? હું ચા લાવું.’
‘હું ચા પણ નથી પીતો.'
‘ચા નથી પીતા ? હું ન માનું. હું જાણું ને !’
‘તું શું જાણે ?'
‘તમને ચા તો બહુ ભાવે છે. કૈંક વાર કરી આપી છે.’
‘મને ? તું ભૂલે છે. કોઈને બદલે કોઈને ધારતો હોઈશ.’
‘ગાડીવાળો હસ્યો.'
‘હું તમને ન ઓળખું ? ચાનું તો આ તોફાન થયું ! પાંચ છ વરસ થઈ ગયાં...'
‘તારું નામ શું ?’
‘મારું નામ સોમો. મને ન ઓળખ્યો ?’
‘સોમો ! અલ્યા મુસલમાન વેશ લીધો છે તેં ?’
'તે હું મુસલમાન થઈ ગયો છું. સોમાનો સમનમિયાં બની ગયો છું!'
પરાશર વિસ્મય પામ્યો. જરા રહી. તેણે પૂછ્યું :
‘શા માટે ?’
‘ભઈ ! તમે ગયા પછી મને કાઢી મૂક્યો; જાણે મેં તમને ઘરથી દૂર કર્યા હોય ! મારે ઘેર મારાં માબાપે મને ન રાખ્યો. કમાણી છોડી આવવામાં જાણે મેં અપરાધ કર્યો ન હોય ! પછી શું કરું ? ગાડીએ ચડી બેસી રેલવે વાળાઓનો માર ખાતો ખાતો શહેરમાં આવ્યો.'
'પણ તેમાં મુસલમાન કેમ થઈ ગયો ?' પરાશરના પ્રશ્રે પરાશરને જ
