‘કાંઈ નહિ, જમાદાર ! બધાંને ખસેડો એટલે બસ. બીજું કાંઈ ધાંધળ થયું નથી.’ સુરેન્દ્રે કહ્યું. પોલીસ અને કાયદાની ચુંગાલ ચોરાશી લાખ યોનીની ભવાટવીનું ભ્રમણ બની રહે છે એમ જાણતા સુરેન્દ્રે પોલીસને જવાબ આપ્યો. મીનાક્ષી હજી જવાબ આપવા જેવી સ્વસ્થતા પ્રાપ્ત કરી શકી ન હતી.
‘તે… તમે મિસ્ટર ! આ છોકરીને ભગાડી જતા હતા શું ?’ પોલીસે સભ્ય પ્રશ્ન પૂછ્યો.
સુરેન્દ્રના મુખ ઉપર સહેજ હાસ્ય ફરક્યું. મીનાક્ષીથી રહેવાયું નહિ. એણે જ પોલીસને જવાબ આપ્યો :
‘એ ન હોત તો હું બચત જ નહિ. શાના એને ધમકાવો છો ?’
‘અરે બહેન ! એવા બચાવનારા કૈંક આવે છે ! જોજો… એના ફંદામાં પાછાં ફસાઓ નહિ… ભાગો બધા અહીંથી. તમાશો છે કે શું ?… હટો… હટાઓ…’ કહી ભેગા થયેલા લોકોને પોલીસે વેરી નાખવા માંડ્યા. વધારે કુતૂહલ ન સંતોષાય એવું લાગવાથી લોકો પણ ખસતા થઈ ગયા.
‘શું થયું આ બધું, મધુકર ?’ જ્યોત્સ્નાએ ટોળામાંથી ખસ્યા વગર પૂછ્યું.
‘સુરેન્દ્ર જ્યાં હોય ત્યાં કાંઈનું કાંઈ તોફાન હોય જ… અને પેલી મીનાક્ષી… એવી ચિબાવલી અને ચોટડું છે કે… એનો ફજેતો કાંઈ અને કાંઈ હોવાનો જ… જવા દે બધાને… ચાલ હવે મોડું થશે…’ મધુકરે વ્યવહારુ સલાહ આપી.
‘નહિ નહિ એમ કેમ ભાગી જવાય ? સુરેન્દ્ર અને મીનાક્ષી બન્ને મારાં અને તારાં પરિચિત છે. પૂછીએ તો ખરાં… કાંઈ મદદ કરવા જેવું હોય તો !’ કહી જ્યોત્સ્નાએ મધુકરને અનિચ્છાએ આગળ ઘસડ્યો. એટલામાં મીનાક્ષીની ભાગી ગયેલી રૂપાળી બહેનપણીઓ તેની પાસે આવી પહોંચી અને મીનાક્ષીને આશ્વાસન આપવા લાગી :
‘બહુ સારું થયું, બહેન ! કારનાં પૈડાં ચાલ્યાં નહિ તે ! કોણ જાણે શુંનું શું થઈ જાત નહિ તો !’ એક બહેનપણીએ કહ્યું.
‘હવે બાપ ! આમ એકલા કદી ન આવવું ! એકાદ છોકરો તો સાથમાં રાખવો જ.’ બીજી બહેનપણીએ પુરુષાર્થી ભવિષ્ય ભાખ્યું.
‘એમ ગભરાશો તો… સ્ત્રીસ્વાતંત્ર્યની તો રોજ વાતો કરો છો !’ નાનામાં નાની બહેનપણીએ જરા જુસ્સો જાળવી રાખ્યો - જોકે મીનાક્ષીને ઉપાડી જતી જોતાં તેણે જ પહેલી ભયબૂમ પાડી હતી.
