કેમ કરીને છોડાય ?
હું તો હાલ્યો કૂવેહવાડે ?
રખે રાણી વાર લગાડે !
શહેરના પડદા તરફ રસપૂર્વક નિહાળી રહેલી યુવતીને આ ગીતનૃત્ય સંબોધનરૂપ હતું. યુવતી પણ અર્ધ નૃત્ય કરતી પડદો નિહાળતી હતી. યુવકે ગ્રામ તરફ યુવતીને ખેંચવા માટે ધમકભર્યું નૃત્ય કર્યું.
ગ્રામ્યયુવકના નૃત્યની ધમક અને શ્રોતાજનોની તાળીઓ વચ્ચે ગ્રામ્યયુવતીના દેહમાં આવેશ આવ્યો અને તેણે પોતાના નૃત્યની ધમકી વધારી દીધી. નૃત્યનો વેગ વધારતું સંગીત પણ નેપથ્યમાંથી શરૂ થયું, જેમાં ગ્રામ્યયુવકની વિનંતીને નકારતો ભાવ આગળ તરી આવતો હતો :
ચકમકતી મેં સડકો દેખી,
દીઠા મોટેરા મહેલ;
વીજ ઝબૂકે, ને રાત દી’ લખલૂટ
લખમીની રેલમ છેલ.
કોણ ભરે કૂવે પાણી ?
હું તો બનું શહેરી શેઠાણી !
સારી વસ્તુ જરૂર તાળીઓ માગે જ. એમાં તરફેણ વિરુદ્ધનો પ્રશ્ન હોઈ શકે જ નહિ. કલા અંગે સહુ કોઈ પ્રશંસા જ માગે. યુવકના નૃત્ય ઉપર પડેલી તાળીઓ કરતાં યુવતીના નૃત્ય ઉપર વળી વધારે તાળીઓ પડી. નશાની માફક કલા પણ ચઢે છે ! શ્રોતાઓ અને પ્રેક્ષકો પણ નટ-નર્તકની સાથે જ ઝોલે ચડ્યાં. એમાં વળી નટવર્ગનાં સગાંવહાલાં પ્રેક્ષકમાં હોય, એટલે તાળીઓમાં કંજૂસાઈ હોઈ શકે જ નહિ.
પરંતુ નૃત્યને વધારે ઊંચકી લે એવી બીજી યોજના પણ દૃશ્યમાં કરવામાં આવી હતી. યુવતીની જોડે જ શહેરશોખીન ગ્રામયુવતીઓનો એક સમૂહ સામેલ થઈ ગયો અને નૃત્યમાંથી સમૂહનૃત્ય અને ગરબાની રમઝટ જમાવતું એક ગીત ગાજી રહ્યું - કહો કે ગુંજી રહ્યું :
માવડી !
સાસરું ગામડે ન શોધશો ?
હૈયામાં હેલ ભરી,
આંખોમાં પ્રીતભરી,
દીકરીને દીન કેમ જોશો ! - માવડી૦
