તું તારું જૂનું પણ પાળવા તત્પર થયો…’
‘જ્યોત્સ્ના ! આવી માન્યતામાં જેમ તારી ભૂલ થાય છે તેમ મારી પણ ભૂલ થઈ હતી એમ મારે કબૂલ કરી દેવું જોઈએ.’ મધુકરે બહુ જ શાંતિપૂર્વક સમજ પાડવાનો પ્રયત્ન કર્યો. અત્યારે એ સાચું બોલતો હતો.
‘આ કાંઈ પહેલી વાર મેં તને શ્રીલતાનો હાથ ઝાલતાં જોયો નથી, તો પછી… મનને હાલતું ડોલતું ન રાખ… નિશ્ચય કરી દે કે તું શ્રીલતા સાથે જ હસ્તમેળાપ કરવા માગે છે…’ જ્યોત્સ્નાએ તેની સામે બેસીને કહ્યું.
‘તું હમણાંની બરાબર બોલતી પણ નથી મારી સાથે… તારી શરમ અને મર્યાદાની ભાવના મને છેક અણગમતી તો નથી જ… એ સંજોગોમાં તું મારી સામે ચાહીને આવે અને બેસે એ ખરેખર ઈચ્છનીય છે… સાંભળ. હું તને પૂરી હકીકત સમજાવું.’ મધુકરે એક રાજકીય પ્રતિનિધિની કુનેહથી જ્યોત્સ્ના પાસે આવી ખુરશીના પહોળા હાથ ઉપર બિરાજી વાત શરૂ કરી.
‘મને ? શું સમજાવવું છે ?’
‘તારા મનમાં એક ગેરસમજ ઊભી થઈ છે, જ્યોત્સ્ના… અને એમાં તારો દોષ પણ હું કાઢતો નથી.’
‘એક યુવાન યુવતીનો હાથ ચપસીને પકડે એમાં ગેરસમજનો ક્યાં અવકાશ રહે ? મારા દોષની તો મને કશી જ ખબર નથી.’
‘હાથ કોણે કોનો ચપસીને ઝાલ્યો હતો એ તો હું તને હમણાં જ બતાવું છું… પરંતુ તું એટલું તો કબૂલ કરીશ ને કે અંધારું થતાં પહેલાં તું મારી બાજુમાં જ બેઠી હતી ?’
‘હા… પણ… અંધારું થાય એટલે પ્રકાશવ્યવસ્થા તો મારે જ જોવી પડે ને ? એટલે હું ઝટ ત્યાંથી ચાલી ગઈ હતી.’
‘કામની વહેંચણી થઈ ગઈ હતી એટલે તું ત્યાંથી એકાએક ચાલી જાય એમ મને લાગ્યું નહિ… અને પુરુષપ્રેમની ઉગ્રતા તો તું જાણે જ છે… તું બેઠી જ હોઈશ એમ માની મેં હાથ પકડ્યો.’
‘પરંતુ હું કદી કોઈને હાથ પકડવા દેતી નથી એ તો તું જાણે જ છે ને ?’
‘બદલાયેલા સંજોગોમાં… તારું વર્તન… તું સતત કડક ન રાખે એમ શું ન બને ?… મેં ધાર્યું કે તું મારા પ્રત્યે ભાવિનો વિચાર કરી કુમળી બનતી જાય છે… અને, જો ને જ્યોત્સ્ના ! આજની દુનિયામાં…’
‘કેમ; વાક્ય પૂરું થવા દે, એટલે મને પૂરી સમજ પડે.’
‘હું એમ કહેતો હતો કે… કે જ્યોત્સ્ના ! બધાંય મિલન કાંઈ
