“હં, હજી ફરી એક વાર કહો તો !”
ફરીવાર બારોટે દુહો ગાયો. પછી આગળ ચલાવ્યું: –
બારે બીલેસર તણું, ઉપર મોઢા એક
ત્રેપરજાંની ડેક, નાથા તેં રાખી નકુ!
તેરે તેં તરવાર, કછીયું હું બાંધી કડ્યે,
હવ્ય લેવા હાલાર નાખછ ધાડાં નાથીઆ !
[અત્યાર સુધી તો તેં આ કચ્છમાંથી આવેલા જામને માટે કમ્મરે ત૨વા૨ બાંધી હતી. પણ હવે તો આખો હાલાર લેવા તું હલ્લા કરી રહ્યો છે.
ચૌદે ધર લેવા ચડે : ખુમારા ! ખરસાણ,
(એને) ભારે પડે ભમાણ નગ૨ લગણ નાથીઆ !
[દુશ્મનોની સેના તારા ઉપર ચડાઇ કરે છે, પણ પાછું એને જામનગર સુધી નાસી જવાનું પણ મુશ્કિલ પડે છે.]
પંદરે તું ને પાળ, ભડ મોટા આવી ભરે,
ખત્રી હવ્ય ખાંધાળ, ન કરે તારી નાથીઆ !
[મોટા મોટા સમર્થ ગામધણીઓ પાતાનાં ગામોના રક્ષણ બદલ તને પૈસા ભરે છે. તારી છેડ હવે કોઇ ક્ષત્રિય કરતો નથી.]
સોળે નવ સરઠું તણા બળીઆ દંડ છ બાન,
કછીયું તોથી કાન નો રે ઝાલ્યા નાથીઆ !
[આખા સોરઠના મોટા મોટા માણસોને કેદ પકડીને તું દંડ વસુલ કરે છે.]
સતરે શૂરાતન તણો આંટો વળ્યો અછે
બાબી ને ઝાડો બે (તેને) તેં નમાવ્યા નાથીઆ !
[શુરાતન એવું તો તને આંટો લઇ ગયું છે, કે તેં જૂનાગઢના નવાબ બાબીને, તથા નગરના જામ જાડેજાને, બન્નેને તોબાહ પોકરાવી છે. ]
