આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
( ૪ર )
ચોપાસે ઘેરતાં ઉભાં બાલુડાં તૃણબાળકો, અપીરી પૂછતી એને અજાણ્યો પંથ પ્રેમનો.
શિશુક એ શુણીને હસતાં હતાં, ૨હી સમીપ ઘડી ઘડી ઘેરતાં; કંઈક ખીજવવા દિલ દોડતાં, અમલ અંતરને અકળાવતાં.
રાંકડું ચિત્ત ઉત્કાનું એ ચેષ્ટા ન સહી શકે, બિચારી ગાભરી બાળા ધૈર્ય છેાડી રડી પડે.
જનની પાસ જઈ પથ પૂછવા. ઢળતી સંભ્રમથી કંઈ વેગમાં; પણ અચાનક લજ્જિત થૈ જતી, કંઈ હસી પડી મૌન ગ્રહી જતી.
અનેરી સ્નેહની પીડા, નહિ સ્વાન્ત સહી શકે, તથાપિ શી દશા ભૂંડી ! કેાઈને ન કહી શકે !
ઉર વિષે ઉર–તાપ શમાવવો, મુખ વડે રસ ભિન્ન જણાવવો: રૂદનમાં પણ હાસ્ય બતાવવું, અહહ ! સંસતિશાસ્ત્ર દીસે નવું !
કંઈ દૂર દીસે વ્હાલે સુભાગી સ્નેહ–સોબતી, દેખ્યો ને ઓળખ્યો અને સ્નેહની દિવ્ય દૃષ્ટિથી. ૩૫૨
