નોકર—એ તો બંને જણા કોટમાં ગયા છે. તે હજી મોડા આવશે.
ઠાકોર—અરે હાયહાય, ઓ બહુચર મા. હવે ઉમજીભાઈ અને બુમજીભાઈને હું સાજાનરવા દેખીશ તો, અણવાણે પગે ચાલીને હું તારે પાર આવીશ, અને અત્યારથી પાઘડી નહિ બાંધું. એમ કહીને, માથા ઉપર નવઘરૂં બાંધ્યું હતું તે ફેંકી દીધું. અને એક ધોળો ફેંટો માથે બાંધ્યો અને હાથ જોડીને ઉંચું જોઈને, કહ્યું કે, ઓ અંબાવ મા. જો હું ઉમજીભાઈ અને બુમજીભાઈનું મહો દેખાશ તો તારે પારે આવીને, માનગત પૂરી કર્યા પછી હું માથે પાગડી બાંધીશ.
અરે હાય હાય, ઘેરથી નીકળ્યા ત્યારે કાળી બલાડી આડી ઉતરી હતી, ત્યારે મેં તો પાછા વળવાનું મન કર્યું હતું; પણ સઉએ કહ્યું કે, ડાહે પડખે ગઈ માટે એ તો સારા સુકન કહેવાય. પણ મારા મનમાં તે દહાડાનો ખરખરો રહેતો હતો. તે જુઓ, શુકનનો ભાવ ભજવ્યો ખરો? અરે શુકન તો દીવો છે. હવે ઘેર જઈને શું મોઢું દેખાડીશું.
નોકર—અરે ઠાકોર, ખમાં તમને, અને ખમાં ઉમજીભાઈ બુમજીભાઈને, કહો તો ખરા શું છે? કાંઈ ખોટું સ્વપ્નું લાગ્યું, કે કાંઈક કોતક દીઠું?
ઠાકોર—અરે આપણા દરબારનો હાથી, તે દહાડે દશરાની અસ્વારીમાં ગાંડો થઈને નાઠો હતો; તેવો જ એક ગાંડો હાથી અહિંનાં ચૌટા વચે દોડતો આવે છે. માટે કઈક માણસોનો ઘાણ વળી જશે.
નોકર—તે ક્યાં છે. (એમ કહીને જોવા સારૂ બારીભણી જાય છે)
