ઠાકોર—અરે ભલા માણસ. આઘો જઈશ નહિ. નહિ તો બારીમાં લાંબી સુંઢ કરીને તને પકડીને રસ્તામાં પછાડશે.
નોકર—(બીતો બીતો બારીએ ડોકીઉં કરીને, જોઈને બોલ્યો) સાહેબ, હાથી નથી; આ તો કાંઈક બીજું છે. આવો આવો જુઓ તો ખરા; જોવા જેવું છે.
ઠાકોર—(બારીએ જઈને જુએ છે) અહો આ શું હશે? ચાલો ચાલો હેઠળ જઈને જોઈએ. આ તો કાંઈ નવાઈ જેવું છે.
પછી તે બધા લોકો જોવા સારૂ હેઠળ ગયા. અને માંહોમાંહી બોલ્યા કે આ તો આગગાડીના જેવી બે માળની ઘોડા ગાડી છે. તેમાં બાર માણસો નીચેના માળમાં અને સોળ જણ ઉપલા માળમાં બેઠા હતા. તેઓ જુદી જુદી નાતોના હતા. તે ગાડીમાંથી નીકળતા ગયા, તેમ ઠાકોર એકે એકે ગણતો હતો.
પહેલો નીકળ્યો પારશી, નેં બીજો બાબુ, ત્રીજો ત્રવાડી મેવાડો, નેં ચોથો ચમાર, પાંચમો પખાલી, નેં છઠો છીપો, સાતમો સિપાઈ, નેં આઠમો ઓદીચ, નવમો નાગર ને દશમો દુબળો અગીઆરમા ઉમજીભાઈ, નેં બારમા બુમજીભાઈ, તેરમો તિલંગો ને ચૌદમો ચડીમાર, પંદરમો પાવૈયો, ને સોળમો શ્રીમાળી, સત્તરમો સન્યાસી, નેં અઢારમો આહીર, ઓગણીસમો ઓળગાણો, ને વીશમો વીશનગરો, એકવીસમો ઈરાની, ને બાવીશમો બાવો, ત્રેવીસમો તરગાળો, ને ચોવીશમો ચુનારો, પચીશમો પીંજારો, ને છવીશમો છાશવાળો, સત્યાવીશમો સિંધી, નેં અઠ્યાવીશમો ઓઝો.
આગળ બે હાંકનારા બેઠા હતા, અને પાછળ એક સીસોડી
