બજાવનાર ઉભો હતો, તેની કોટમાં હજામના જેવી કોથળી ભરાવેલી હતી. તેમાં સઉની પાસેથી પૈસા લઈ લઈને ભરેલા હતા. બધા લોક ઉતરી રહ્યા પછી,—
તતુડીવાળો—છછ દોઢીઆં. છછ ડોઢીઆં. ઓ વાણિઆ, ઓ વાણિઆ. એ; એ; આવવું છે કે? આમલી, આમલી.
ઠાકોર—(એક દોકાનવાળાને પુછે છે) આ આમલી, આમલી શું કહેતો હશે?
દોકાનવાળો—તે એમ કહે છે કે અહિંથી જે બેસશે તેને કોટમાં આમલીનું ઝાડ છે. ત્યાં ઉતારશે અને છ પૈસા લેશે. પછી જોતાં જોતાંમાં ઉતારૂઓ ભરાઈ ગયા, એટલે ગાડીની પાછળ બારણાં આગળ ઉભો રહીને તતુડીવાળે તતુડી બજાવી. એટલે ઘોડાવાળે કોટ તરફ ગાડી દોડાવી.
ઠાકોર વગેરે બોલ્યા—ઓહોહોહોહો, એ જાય. એ જાય. એ જાય. -ગઈ!!! ગઈ.
નોકર—સાહેબ, તમે સુંઢ કે દંતુસર જોયા વિના એકદમ શી રીતે જાણ્યું કે ગાંડો હાથી આવે છે?
ઠાકોર—મારા મારા જનમારામાં આવી ગાડી દીઠેલી નહિ. અને તેનો ઉપલો ભાગ મારી નજરે પડતાં જ મને ગાંડોહાથી સાંભરી આવ્યો. એ રીતે વાતો કરતા સઉ સઉને ઠેકાણે ગયા.
આ વિષયથી આપણને એટલો બોધ મળે છે કે. આપણા પૂર્વજોએ એવી અચરજવાળી ગાડી નજરે દીઠી નહિ હોય. તેવી ગાડીઓ તથા બીજા કેટલાએક સાંચા અંગરેજોની સોબતથી આપણા
