રાત્રિના અંધકારમાં આખું નગર સૂતું હતું. ઝાંખો ઝાંખો દીવા અંધકારની છાયાને વધારતા હતા. દીવાની આસપાસ કદી કદી ચામાચીડિયાં ઊડતાં હતાં.
અંધકારમાં આંખ ટેવાય તો તે ધાર્યા કરતાં ઘણું વધારે જોઈ શકે. નગરોમાં કોઈ કોઈ સ્થળે વૃક્ષ પણ. દેખાઈ આવે. ધારીને જોનારને વૃક્ષના અવ્યવસ્થિત સમૂહમાં વાગોળો ઊંધી લટકતી પણ દેખાઈ આવે ખરી !
એકાદ ઊંચા મકાનના ઊંચા ભાગમાં ઘુવડ આંખો ચમકાવતું બેઠું હતું.
સિનેમાગૃહમાંથી કેટલાંક માણસો બહાર પડી ચૂક્યાં હતાં, ને અંધકારમાં રસળતાં રસળતાં અનુકૂળ સ્થળે અદૃશ્ય થઈ જતાં હતાં.
દીવા છતાં, હિંસક પક્ષીઓ જાગ્રતા હોવા છતાં, રસિક પુરુષોની આછી અવરજવર હોવા છતાં, વાતાવરણમાં અંધકારનું સામ્રાજ્ય વ્યાપી રહ્યું હતું.
નગરોમાં અપ્રતિષ્ઠિત લત્તાઓ હોય છે. અને અપ્રતિષ્ઠિત
લત્તાઓમાં અતિષ્ઠિત ગૃહો પણ હોય છે. એવા એક ગૃહમાંથી ચારપાસ જોતો. પોતાની જાતને છુપાવવા ફરતો એક યુવાન જરા લથડતે પગે બહાર નીકળ્યો અને તેની પાછળ એક કદરૂપી વૃદ્ધાએ બારણું બંધ કર્યું. એ કદરૂપી વૃદ્ધા બારણું બંધ કરતે કરતે. એ યુવકની પાછળ આછું હાસ્ય કરી રહી હતી. એનું હાસ્ય પણ, વાતાવરણને કદરૂપું બનાવી રહ્યું હતું.
એ યુવાને પંદરેક ડગલાં ભય નહિ હોય એટલામાં અંધકારના એક ખૂણામાંથી એક કૂર માનવી બહાર નીકળી આવ્યો. તેણે તરાપ મારી, લથડતા પગવાળા યુવાનને સામેથી પકડયો અને તેની છાતીમાં છરી ભોંકવા મથન કર્યું.
કોણ જાણે કેમ પણ. એકાએક કિશોર અંધકારમાંથી બહાર નીકળી આવ્યો અને તેણે છરીવાળા ઉગામેલા. હાથને પકડી છરી ઝૂંટવી લીધી.
