પૃષ્ઠ:Trishanku.pdf/૪૪

૩૬ : ત્રિશંકુ

 

અને ભાભી એને દર્શનની સાથે લાંબા સમય સુધી એકાંતમાં ન રહેવા દે એ કારણ વિચાર કરવા જેવું ખરું જ. એનાથી બોલાઈ ગયું :

'અરે હા ! હું તો બહુ લવારે ચડી.. પણ જાણો છો, હું કેમ આવી છું તે ?'

'મારી મૂંઝવણ જોવા કે ટાળવા આવ્યાં હશો.'

'મૂંઝવણ જોવાય નહિ અને ટાળવાયે નહિ.. મૂંઝવણ વધારવા આવી. છું.'

'એટલે ?'

'એટલે એમ, કે ભાભી તમને હમણાં અને હમણાં જ બોલાવે છે...હું તો વાતે ચડી... પણ કહેવાનું તો ભૂલી જ ગઈ કે હમણાં જ ચાલો.'

'મારું શું કામ પડયું? એવી ઉતાવળનું?'

‘તે... હું શું જાણું ? સાથે આવો છો કે નહિ ?'

'તારામતી ! તમે જતાં થાઓ. હું તાળું વાસીને આવું.'

‘તાળું ! તમારી ઓરડીને? કદી વાસ્યુ છે કે અત્યારે વાસવાનું બાકી રહે?... ભૈયાને ઓરડામાં કાંઈ ન જડયું તો ચોરને શું જડશે ?'

'ભૈયાનો અને મારો સંવાદ તમે સાંભળ્યો લાગે છે.'

‘એ જે થયું તે ખરું. સાથે ચાલો છો કે બિલ્લીને મોકલું ?'

'નહિ, ભાઈ ? સાથે જ આવું છું... બિલ્લીનો મને ભારે ડર છે... રમાડવા જતાં નખ ભરે છે !'

તારાના મુખ ઉપર રીસ દેખાઈ. એણે દર્શનની સાથે જ ઓરડી બહાર નીકળતાં જવાબ આપ્યો :

'તો.... રમાડતાં ન આવડે તો એનું નામ ન લઈએ.'

બન્નેને એક ઓરડીમાંથી બીજી ઓરડીમાં ચાલ્યા જવાનું હતું !

બન્નેના હૃદયમાં કાંઈ પ્રકાશ પડયો : અણધાર્યો પ્રેમ તો જાગતો નથી?

ચાલીઓમાં પ્રેમનો બહિષ્કાર કરવો પડે છે એનું દૃષ્ટાંત તારાને એનાં ભાઈ-ભાભીની વાતમાંથી આજે જ મળ્યું હતું !

ભાડું આપવાની પણ શક્તિ જેનામાં ન હોય તેનામાં પ્રેમ ઉદ્દભવે ખરો ?' દર્શનના હૃદયે પ્રશ્ન પૂછ્યો. 'અને ઉદ્ભવે તોય તે સંતોષાય ખરો?'

દોજખમાં પણ કદી કદી વીજળી ઝબકી જાય ખરી !