આપણું જીવન આપણને સ્વપ્નમાં પણ પકડી રાખે છે. માનવી નિદ્રા લે છે જીવનને ભૂલવા - જીવનની કઠણાઈઓ ભૂલવા. જીવન ધા નાખતું સ્વપ્નને દરવાજે થઈ નિદ્રાને હલાવી નાખે છે, શાંતિને હલાવી નાખે છે અને ભૂલવા ધારેલી વિટંબણાઓને પાછી સામે લાવી મૂકી દે છે ! ઑફિસનો ઉંદર બની રહેલો કિશોર સ્વપ્નમાં ઑફિસ સિવાય બીજું જુએ પણ શું ? જાગ્યા પછી પણ એનો એ જ વિચાર ! પ્રભાત થવા આવ્યું હતું. શહેરના વ્યવસાયી સ્ત્રીપુરુષ જાગે છે પણ વહેલાં. વહેલાં જાગીને ધ્યાન, ધારણા કે સમાધિમાં ઊતરી ઈશ્વર સાથે એકતાર બનવાની કોઈને ભાગ્યે ફુરસદ હોય છે. ચા પી, નાહીધોઈ, ઉતાવળે નાસ્તો લઈ બસ કે ટ્રામ પકડી. સ્ટેશને જઈ દોડી નવ વીસની ટ્રેન પકડી નવ ચાળીસે બીજે સ્ટેશને ઊતરી ફરી બસ કે ટ્રામમાં ઘૂસી જઈ બરાબર દસને ટકોરે ઑફિસમાં પ્રવેશ તેમણે કરવો જ પડે છે. ઑફિસ એ શહેરી જનતાના મોટા ભાગનું મહામંદિર ! વખતસર હાજરી આપ્યે જ છૂટકો !
કિશોરકાન્તે પણ શહેરીઓના કિસ્મતમાં લખાયેલો આ માર્ગ લીધો. શોભા અને અમર એ બે બાળકો શું ભણે છે, ક્યારે રમે છે, ક્યારે જમે છે, બહેન તારા કૉલેજમાં જઈ ભણે છે કે યુવાન મિત્રો સાથે 'સરગમ' કે 'પુષ્પાયતન’ સરખા વિશ્રાંતિગૃહોમાં જઈ 'મેડોના' કે 'સ્લીપિંગ બ્યુટી' થિયેટરમાં આવેલું નવામાં નવું હોલીવુડનું ચિત્ર જોવાનો સમય નક્કી કરે છે; પત્ની સરલા કામ કરી પરવારી બપોરે સૂએ છે, વાંચે છે, પડોશની સ્ત્રીઓ સાથે વાતો કરે છે, પતિ કરતાં વધારે રૂપાળા કોઈ યુવાનને સ્મરે છે કે દેવદર્શનની ગોઠવણ કરે છે એની ખબર રાખવાની ભાગ્યે જ કિશોરને જરૂર હોય. જે ઘર અને કુટુંબ છે, એ જેમનું તેમ ચાલ્યા કરે એટલો પગાર મેળવવો, અને મળતા પગારના બદલામાં ત્રીસ એકત્રીસ દિવસ સુધી કચેરીમાં કામ આપવું, એ કિશોર અને કિશોર સરખા કૈંક યુવાનોનો જીવનધર્મ બની જાય છે.
‘કિશોર તો વળી ઊંચી પદવીનો અમલદાર ગણાય ! એને અઢીસોનો પગાર મળતો હતો. એટલો પગાર પામતા બહુ થોડા માનવીઓ
