'તે આપ વાંચશો નહિ?'
'ના. મને ફુરસદ નથી. તમે કહી દો ટૂંકામાં એનો ભાવાર્થ !'
'શેઠસાહેબ ! કહેવું ન જોઈએ, પણ...'
'અરે તમે નકામા વાર કરો છો ! કારકુનિયા ટેવમાંથી તમે ઊંચા આવતા જ નથી !... અમલદાર બનાવ્યા તોય !... કહેવા આવ્યા છો તે જલદી કહી નાખો. મારો સમય બરબાદ થાય છે ! શું છે કાગળમાં ?' કિશોરને બોલતો અટકાવી શેઠસાહેબે લાંબો ઠપકો આપી પોતાની શેઠાઈ સિદ્ધ કરી.
સુંદર દેખાવા મથતી ટાઇપિસ્ટ-સેક્રેટરીએ મુખ ઉપર સ્મિત ફેલાવ્યું.
'શેઠસાહેબ ! હું એ જ કહું છું... આપણી ઑફિસમાં કેટલાકને બે માસથી પગાર મળ્યો નથી અને કેટલાકને ત્રણ માસ પણ વીતી ગયા....' જરા ઝંખવાઈને કિશોરે કહ્યું. પરંતુ શેઠસાહેબની અત્યારે બગડતી ક્ષણો આગળ કારકુનોને પગાર વગર પસાર કરવા પડતા મહિનાઓની કશી જ કિંમત ન હતી. તેમણે જરા ગુસ્સે થઈને કહ્યું :
‘તમે કાગળની હકીકત કહો છો ? કે મને શિખામણ આપો છો ?'
'હં. શેઠસાહેબ, કાગળની જ હકીકત કહું છું... પગાર હવે નહિ મળે તો લોકો હડતાળ ઉપર ઊતરશે એમ કાગળમાં લખ્યું છે.' કિશોરે જરા સ્વસ્થ બની ઉત્તર આપ્યો.
'જેને હડતાલ ઉપર ઊતરવું હોય તેને ઊતરવા દો. કૈંક એવાં કુરકુરિયાં ભેગાં કરી દઈશું... મને ધમકી નહિ ખપે. શેઠસાહેબે જવાબ આપ્યો. તેમનાં ધંધામાં નોકરી શોધનાર માનવીઓની તેમને મન કિંમત માત્ર કુરકુરિયાં જેટલી જ હતી - ઊછરેલા કૂતરા જેવી પણ નહિ ! બેકારીના રોગમાં ફસાયેલી જનતાને હડતાલનો ઈલાજ પણ ભારે પડે એવો છે એની શેઠસાહેબને ખબર હતી.
‘ધમકી નથી, સાહેબ.. વિનંતી છે.' કિશોરે કારકુનોનો બચાવ કર્યો.
'હું જાણું છું એ વિનંતી !.. શરૂઆત જ તમારાથી થઈ છે ! શેઠે સીધો હુમલો કિશોર ઉપર જ કર્યો.
'મેં શરૂઆત કરી !... સાહેબ ! મારી લાંબી અને પ્રામાણિક નોકરીએ તો આપના ધંધાને પણ લાભ કરાવ્યો છે એમ આપે જ...'
'ચાર માસ ઉપર પગાર વધારવાની માગણી તમે જ કરી હતી, નહિ ?'
