‘આંગળાં, બીજું શું ?’ લાડકોરે ઉત્તર આપ્યો.
‘બરોબર… ને આ શું કહેવાય ?’
‘નખ વળી.’
‘એ પણ બરોબર,’ કહીને ઓતમચંદે એક વિલક્ષણ પ્રશ્ન પૂછ્યો: ‘પણ આ આંગળાંથી નખ છેટા છે ?’
અને પછી પત્નીના ઉત્તરની રાહ જોયા વિના જ ઓતમચંદે ભારેખમ અવાજે ચુકાદો આપી દીધો:
‘દકુભાઈ આપણો સાત સગો હોય, પણ આંગળીથી નખ વેગળા એટલે વેગળા જ. એટલામાં સંધુંય સમજી જાવું.’
‘મારો માનો જણ્યો દકુભાઈ સગી બેન હારે આવી જુદાઈ જાણતો હશે ?’ લાડકોરે જરા છણકો કર્યો, ‘તમે મારાં પિયરિયાંને સાવ ભૂખ સમજી બેઠા છો ?’
‘ભગવાન કોઈને ભૂખ ન આપે !’ ઓતમચંદે સ્વાનુભવથી દુઆ ગુજારી. પછી ઉમેર્યું: ‘પણ હું તો એમ કહેતો હતો કે આમ પારકું આપ્યું ને તાપ્યું તે કેટલા દી બેઠું રહે ? એમ માગ્યે ઘીએ ચૂરમા થાય ? અને પછી પોતાને જ સંભળાવતો હોય એમ ધીમે અવાજે ઉદ્ગાર કાઢ્યો: ‘માગતાં તો મુક્તાફળ મળે, પણ ભીખને માથે ભટ્ટ !’
‘વાહ રે તમારી વાત !’ લાડકોરે અજબ સ્ત્રૈણ લટકા સાથે ફરી છણકો કર્યો: ‘સગા ભાઈ આગળ બેન હાથ લાંબો કરે એ તમારે મન ભીખ ગણાતી હશે ! અમ કળોયાં તો જીવીએ ત્યાં સુધી ભાઈ પાસે માગીએ. અમારો તો લાગો લેખાય.'
ઓતમચંદ પત્નીના ભોળપણ ૫૨ મનમાં હસી રહ્યો.
ક્ષમા અને ઔદાર્યની મૂર્તિ લાડકોર, પોતાના દકુભાઈએ કરેલો હજી ગઈ કાલનો દ્રોહ આજે ભૂલી ગઈ હતી ! એ તો, ઉત્સાહભેર પોતાના ભાઈની આર્થિક પ્રગતિનું વર્ણન કરી રહી હતી:
‘ને મારા દકુભાઈનો હાથ તો હવે સારીપટ પોંચતો થયો છે. આ