ઘરનો ઓછાયો લઉં તોય મને પાપ લાગે—’
આટલું કહીને એ કોપાયમાન ચંડિકાની જેમ ઊભી થઈ અને મોટેથી બૂમ પાડી: ‘બટુક!’
ફળિયામાંથી કોઈએ કહ્યું, ‘બટુકભાઈ જમવા બેઠા છે.’
લાડકોર દોડતી ફળિયામાં જઈ પહોંચી અને ભાણા ઉપર બેઠેલા બટુકને ઝડપભેર ઉઠાડી લીધો. બોલી, ‘આ કસાઈના ઘરનો કોળિયો ગળે ઉતા૨જે મા—’
ઓળ્યા વિનાનો ચોસર ચોટલો આમતેમ ઉછાળતી અને હાકોટા પાડતી લાડકોર સાક્ષાત્ ચંડિકા સમી લાગતી હતી. સમરથ વધારે ને વધારે વિનમ્રતાથી એને શાંત થવા વીનવી રહી હતી, પણ તેમ તેમ તો લાડકોરનું સ્વરૂપ વધારે ઉગ્ર થતું જતું હતું.
એ જ ઉગ્ર અવાજે એણે ત્રાડ પાડી: ‘વશરામ!’
ડેલી બહા૨ના ઓટા ઉપર ચુંગી ફૂંકી રહેલા વશરામે ડેલીમાં દાખલ થઈને પૂછ્યું: ‘શું કીધું, બા?’
‘ગાડી જોડો ઝટ!’
લાડકોરનો આ આદેશ, વશરામની પાછળ પાછળ જ ડેલીમાં દાખલ થયેલા દકુભાઈએ સાંભળ્યો, તેથી એમણે કુતૂહલથી પૂછ્યું:
‘અટાણે જમવા ટાણે ગાડી જોડીને ક્યાં જવું છે, બેન?’
‘વાઘણિયે!’
સાંભળીને દકુભાઈ ઉપર જાણે કે વીજળી ત્રાટકી.
સમ૨થે, ઘડીક વારમાં આ શું મચી ગયું એનો ખુલાસો કર્યો અને ખાણિયાની પાળ ઉપર પડેલી કોથળી બતાવી.
ફાટી આંખે કોથળી ત૨ફ તાકી રહેલા દકુભાઈના મોઢા ઉપર જાણે કે શાહી ઢોળાઈ ગઈ.
લાડકોરે ફરી ગાડીવાનને સાબદો કર્યો: ‘વશરામ, ગાડી જોડો ઝટ. મારે અસૂરું થાય છે.’
