પાજીપણું, કઈ મેલી ચાતુરી મારા ઇસ્પિતાલ ખાતેના વર્તનામાં મે દાખવેલ ? પોતે યાદ કરવા લાગ્યો.
"તેં મને કેમ નહોતું જણાવા દીધું?"
"શું, નર્સ બાબા?"
"તારું તરકટ."
બોલતી લીના સખ્ત હતી. સુખલાલને એ સ્વરૂપ ડરામણું લાગ્યું. શું મને અપમાનિત કરી પાછો કાઢવા ઉપર બોલાવ્યો હશે? આવા જીવન-પ્રદેશનો અણમાહિતગાર એ જુવાન આંહીં આવવાની ધૃષ્ટતા માટે પસ્તાયો, ને છુટકારાની પળ માટે પ્રાર્થના કરવા લાગ્યો."
"મેં તને ઠરાવી ઠરાવીને પૂછ્યું હતું તે દિવસે બપોરે, કે સ્માર્ટી, તું કેમ રડતો હતો ? પેલી બાઈ આવી ત્યારે તું શા માટે આંસુ પાડવા મંડી ગયો હતો ? તેં બનાવટી જવાબ વાળેલો કે દરદ ઊપડ્યું હતું. તેં મને ખબર જ ન પડવા દીધી એ આવનાર ઓરત કોણ હતી, તારે શું થાતી હતી!"
સુખલાલ વધુ ગૂંચવાયો. જે વાત પોતે પૂછવા ને પ્રગટ કરવા આવ્યો હતો તે વાત તો આંહીં એના કોણ જાણે કેવાય ડરામણા સ્વરૂપે ક્યારની રંધાઈ ચૂકી હતી.
"સાચી ખબર તો મને કાલે પડી. કાલે એ છોરી ફરી વાર ઇસ્પિતાલે આવી હતી. એ તારી 'ફીઆન્સી' - તારી ભવિષ્યની પત્ની છે. મને માફ કરજે, બેટા!" આંહીં એનો સ્વર નરમ બન્યો : "મેં તને એનો નોકર માનેલો. મેં તને એની સાથે શબ્દ પણ બોલવા નહોતો દીધો. પણ તું એને તારા ખબર કેમ નથી આપતો? એ મને જ શા માટે તારું ઠેકાણું પૂછવા આવે છે ? હું તારી કોણ સગી છું કે એ મને જ ચિડાઈ છિડાઈ પૂછે છે? મેં શું તને છુપાવ્યો છે ? બેસ, નિરાંતે બેસ. મને વાત કર. તું શું એનાથી રિસાયો છે? તને શું એ ગમતી નથી? એ એમ કહેતી હતી કે, હું શાહુકારની પુત્રી છું એ જ મારું દુર્ભાગ્ય છે? એ કાલે કેમ ઉશ્કેરાયેલી હતી? એ કેટલી બધી વેદનાભરી લાગતી હતી!"
