ગોઠવી રાખ્યો હતો.
ડેલીનો આગળો ક્યારે ઊઘડી ગયો એ નંદનને ખબર ન પડી. ઓચિંતી દલુની હાક સંભળાણી : ‘એ હે ! હે ! મામી તમે તે પાપડનું ધ્યાન રાખો છે કે માખીઓ મારો છો ! આ ગાય આવીને પાપડમાં મોં ઘાલે છે. એ હો ! હો ! ગાવડી !’
દલુએ એવો તો હો–ગોકીરો કરી મેલ્યો કે નંદન સડાક ઊભી થઈને ડેલી પાસે દોડી ગઈ. જઈને જુએ છે તો ગાય ઊભી ઊભી પાપડ ચાવે છે. દસબાર પાપડમાં એના દાંત બેઠેલા દેખાય છે અને આ શીંગડાં વતી ત્રાંસો થઈ ગયેલો ખાટલો દલુ વધારે ત્રાંસો કરતો દેખાય છે. બધા જ પાપડ ધૂળમાં પડી ગયા અને દલુએ પરસાળની કોર ઉપર પડેલું સાંબેલું ઉપાડીને ગાયની પીઠ ઉપર ઝીંકવા માંડ્યું.
‘જેટલા પાપડ બગાડ્યા છે એટલાં સાંબેલાં ગણીને રાંડને સબોડજો, દલુભાઈ ! ઉશ્કેરાયેલી નંદને દલુને હુકમ કર્યો.
દલુએ ધડોધડ સાંબેલાં મારવા માંડ્યાં. એક સાંબેલું મામીના માથા પર ઝીંકવાનું પણ એને મન થઈ આવ્યું, પણ માંડ માંડ એ ચળને એણે દાબી રાખી.
ફળિયામાં ઘમસાણ જેવું થઈ ગયું.
નંદનનું ધ્યાન દરવાજા મોકળા મૂકીને ખાળે ડૂચા દેવામાં પરોવાયું હતું. આટલી બધી મહેનતે વણેલા પાપડ આમ ધૂળમાં રગદોળાતા જોઈને એનો જીવ કપાઈ ગયો. હજી સદ્ભાગ્યે થોડા પાપડ ગાયના મોંમાં જતાં બચી જવા પામ્યા હતા. એવા પાપડ વીણીવીણીને એના ઉપરથી ધૂળ ખંખેરવામાં અને ગાયને ગાળો દેવામાં નંદન ગુલતાન થઈ ગઈ.
‘વાલામૂઈ ! તારો પાળનારો મરે ! મારા મોંઘા પાપડ ચાવી ગઈ. તારા પેટનો ભાડો ફૂંટે, રાંડ ખાઉધરી !’
થોડી વારે જ્યારે દલુને લાગ્યું કે મામી પાસેનું ગાળોનું ભંડોળ હવે ખૂટી રહેવા આવ્યું છે અને હવે તેઓ ઊંચી નજર
