નદી કાંઠેના રૂખડા,
પાણી વિના સુકાય...
જીવ તું શિવને સંભાળજે.....
મહંત સામે નજર કરતાં રઘી તેમ જ સુલેખા બન્ને રોમાંચ અનુભવે છે.
બાળનાથે રામસાગર ઉપર આંગળાં ફેરવવા માંડ્યાં. સાથીઓએ દોકડ અને ભોરણ ઉપર તાલ આપ્યા. મંજીરાનો મંજુલ રવ આવવા લાગ્યો અને ભર્યે રાગે ભજનપંક્તિ શરૂ થઈ :
એ... જી... ગરુ, તારો પાર ન પા... યો...
એ... જી પાર ન પાયો...
પ્રથમીના માલિક ! તારો હો... જી...
પૃથ્વીના માલિકનો પાર પામવાની અશક્તિ આ લોકો કબૂલ કરે છે !
સુલેખા સ્તબ્ધ બનીને બારીએ ઊભી ઊભી સાંભળી રહી છે.
ભજનિકો મંગળ ગીતમાં ગવરીનંદ ગણેશને અને શારદામાતાને સ્મરીને અખંડ ગુરુને ઓળખવા મથે છે :
હાં... રે... હાં
જમીં–આસમાં બાવે મૂળ વિણ માંડ્યાં
જી... હો... જી…
એ... જી, થંભ વિણ આભ ઠેરાણો રે...
એ વારી ! વારી ! વારી
અખંડ ધણીને તમે આળખો...
જી... હો... જી...
અખંડ ગુરુના આ ઉપાસકો ! મૂળ વિનાનાં જમીન–આસમાન માંડનાર અને થંભ વિના આભને ઠેરવી રાખનાર કયા ‘બાવા’ની આ લોકો પ્રશસ્તિ કરે છે ? અખંડ ધણી ! પ્રથમીનો માલિક ! એનું અલૌકિક સ્વરૂપ કેવું છે ?
