માનતાં’તા કૂડાં માનવી રે એને ફોસલાવી લેવો સે'લ !
પારધીનાં પિંજરા ખાલી :
હંસો મારો નીકળ્યો હાલી. – માતા૦
ઘોર અંઘારી એ રાતમાં રે બીજાં બાળ ઘોરાણાં તમામ;
આઠે પો૨ જાગતી આંખે
બેઠો તું તો દીવડે ઝાંખે. – માતા૦
બૂડ્યા બીજા ઘેલડા રે માયામોહ કેરે પારાવાર,
બેટા ! તું તો પોયણું નાનું :
ઊભું એક અભીંજાણું.. – માત.
પોતાના પ્રાણપિપાસુઓનાં તેં તો ખોળલે ખેલાવ્યા બાળ;
ચૂમી ચૂમી છાતીએ ચાંપ્યા :
બંધુતાના બોલડા આપ્યા. – માતા૦
રોમે રોમે તારે દાંત ભીંસી ઝેરી કરડ્યા કાળુડા નાગ;
ડંખે ડંખે દૂધની ધારા
રેલી તારા દેહથી, પ્યારા ! – માતા૦
ચીર પાંચાળીનાં ખેંચવામાં નો'તા પાંડવોએ દીધા હાથ;
આજે અધિકાઈ મેં દેખી :
બેટાઓએ માતને પીંખી ! – માતા૦
એકલો તું આડા હાથ દેતો ઊભો દોખિયાંને દરબાર;
તારી એ અતાગ સબૂરી
શોષી લીધી વેરીએ પૂરી. – માતા૦
કુડ પીધાં, હીણમાન પીધાં, પીધાં ઘોળી દગાવાળાં દૂધ
કડકડતાં તેલ તે પીધાં :
ગાળી ગાળી લોહ પણ પીધાં. – માતા૦
૩૭
