આ તે શી માથાફોડ !/૩૬. વિનુ અને શાક
| ← ૩૫. ઐસા રખ્ખો | આ તે શી માથાફોડ ! ૩૬. વિનુ અને શાક ગિજુભાઈ બધેકા |
૩૭. એક પ્રસંગ → |
વિનુ અને શાક
“વિનુભાઈ ! આ શાક કેમ પડ્યું રહ્યું ?”
“બા, હવે નથી ભાવતું.”
“પણ ખાઈ જાવ. કાંઈ પડતું મુકાય છે ?”
“ના બા, હવે નહિ ખવાય; ખૂબ ખાધું છે.”
“ત્યારે પહેલેથી આટલું બધું ભાણામાં શું કામ લીધું ?”
“પણ પહેલેથી શી ખબર કે કેટલું ભાવશે ?”
“પણ શાક નાહકનું પડ્યું રહે એ કાંઈ ઠીક કહેવાય ?”
“તો હવેથી નહિ માગીએ.”
બાપા કહે: “આપણે એમ કરીએ તો, કે પહેલેથી શાક થોડું જ પીરસવું ને પછી ખૂટે એમ આપતા જવું ?”
“તો તો બાપા, બહુ સારું. શાક કોઈ દિવસ પડ્યું જ ન રહે. ને તો નકામો બગાડ પણ ન થાય.”
“વિનુ, શાક પડ્યું નહિ મુકાય ભા ! શાક બગડે ના ?”
“બા, પેટ ભરાઈ ગયું છે. હવે નહિ ભાવે.”
“તે પડ્યું ન મુકાય, શાક બગડે ના ? થોડું પાણી ઓછું પીજે.”
વિનુ ટગર ટગર જોઈ રહ્યો.
બા કહે: “ઘુવડ જેમ સામે શું જુએ છે ? એમ પડ્યું કેમ મુકાય ?”
વિનુ મૂંઝાતો બેઠો.
બાપા કહે: “મૂઢ જેવો બેઠો છે શું ? ખાવું છે કે નહિ ?”
વિનુની આંખમાં આંસું આવ્યાં.
“રોયા, કાંગામૂંડા કર્ય મા, કેમ, ખાવું છે કે નહિ ?”
વિનુએ શાક મોંમાં નાખ્યું; આંખો મીચી ગળે ઉતાર્યું. બીજી જ ક્ષણે 'ઓક,ઓક, ઓક !' ને રસોડામાં ઊલટી !