જયા-જયન્ત /અંક ત્રીજો/ પ્રવેશ છઠ્ઠો
| ← અંક ત્રીજો/ પ્રવેશ પાંચમો | જયા-જયન્ત જયા-જયન્ત /અંક ત્રીજો/ પ્રવેશ છઠ્ઠો ન્હાનાલાલ કવિ |
❦
જયન્ત : ઘૂમે ઘૂમે ને ઘેલી વહે,
- ને કાંઈ વ્હેતી અખંડ ને અનંત રે !
- જાહ્નવી જગની ઘૂમે રે !
- ને કાંઈ વ્હેતી અખંડ ને અનંત રે !
- જગતની જાહ્નવીમાં, જયા
- મેલ્યાં તરતાં આપણાં હોડલાં.
- જો પ્હણે, પેલો વમળ છે;
- તારવીને લેજે ત્હારૂં નાવડું.
જયા : ઘણા વમળો વટાવ્યા, જયન્ત !
- સંસારનાં મહાજલમાં.
- નથી બૂડ્યાં, ને નહીં બૂડે
- આપણાં પ્રભુરક્ષેલાં હોડલાં.
જયન્ત: પણ જયા ! વમળની પાછળ
- ખડક ખડો છે, ભૈરવ જેવો;
ભોગનો તે ભૂખ્યો છે.
જયા: હિમાદ્રિનાં શિખરો કૂદતાં આપણે,
- ગરૂડનાં બાલક જેવાં, જયન્ત !
- ત્હેને ખડક શા નડશે ?
- નથી-નથી આ અવની ઉપર કાંઈ
- જે ભાગે આપણાં હોડકાંઓને.
- ગગનમાં જો, જયન્ત !
- ચન્દ્રિકાના સાગરમાં ચન્દ્ર તરે છે;
- તરશે આપણા યે આત્મનચન્દ્ર
- પુણ્યના એમ મહાસાગરમાં.
- પાણી ભર્યાં છે પુણ્યનાં,
- ને મંહી ઝોલે સુહાગિયાં સંત રે !
- જાહ્નવી જગની ઘૂમે રે.
- ને મંહી ઝોલે સુહાગિયાં સંત રે !
જયન્ત: ભય નથી આપણે, જયા !
- સાધુતાના શઢ છે,
- ને પ્રભુતાનાં સુકાન છે,
- નથી એ નૌકાને
- શયતાનના યે ભય.
- પણ ફોગટ તો નથી ને
- આપણી આ જીવનલીલા ?
- જો, જયા ! જો !
- મોજાં ઉછળે છે,
- ને પ્રત્યેક મોજામાં મૃત્યુ છે.
- વાદળને કાંઠડે જો ! પેલી વાદળી:
- આવરશે ઉડતી ઉડતી એ,
- ને આવરશે ચન્દ્રપ્રભાને.
જયા: મૃત્યુ દેહને મારે છે,
- પુણ્યને મારતું નથી.
- પુણ્ય તો અમ્મર છે અવનીમાં.
- એક શરદ પૂર્ણિમાએ
- -યાદ છે ને ? જયન્ત !-
- ચન્દ્રનું ખગ્રાસ ગ્રહણ
- જોયું હતું આપણે ગંગોત્રીએ.
- પણ તેથી કાંઇ
- ચન્દ્રનો અમૃતથાળ ફૂટ્યો નહીં.
જયન્ત: ખરૂં, જયા ! ખરૂં છે.
- સૂર્ય ને ચન્દ્ર સમા
- પુણ્યના પાયા યે અમ્મર છે.
- સત્ નામ સાહેબનું:
- સત્ નાશ પામતું જ નથી.
- વાવ ત્ય્હારે, જયા !
- ઓ અનન્ત કાલની જોગણ !
- ત્હારાં પુણ્યનાં વાવેતર:
- પૃથ્વી ભરી ભરી વાવ
- ઇક્ષુના અમૃતભંડાર.
- ને ધરાવ પુણ્યનો એ પરમ ફાલ
- પુણ્યરસના પીપાસુઓને.
- જો ! જગત પુણ્યતરસ્યું છે.
- અલ્પ છે આયુષ્યની અવધ;
- પણ સત્કર્મનાં આયુષ્ય તો
- આત્મા જેટલાં અમ્મર છે
- ચલાવ હોડલાં ઓ જગન્માતા !
- પુણ્યજાહ્નવીનાં મહાપૂરમાં
- ને આદર આપણી
- અનન્તતાની એ મહાયાત્રા.
સગરકુમારોને તારિયા,
ને એમ તારશે માનવજાત રે !
જાહ્નવી જગની ઘૂમે રે
બ્રહ્માંડે ભર્યા બ્રહ્મનાં અમી,
સાધો ! માણજો મંહી દીનરાત રે !
જાહ્નવી જગતની ઘૂમે રે !
દેવર્ષિ: (ગીત વચમાં અટકે અન્તરિક્ષે દેવવિમાનમાંથી)
प्रकृतिं पुरुषं चैव विद्धयनादि उभावपि.