કહ્યું.
“શા ખબર છે? ધારાનગરના ધણીને કાંઈ અક્કલ આવી છે કે નહીં?"
“ના જી. માલવપતિ દેવપાલ તો ગુજરાતના દ્વેષે ગળોગળ છે.”
“હં–” એમ કહી, એક બાજુ જોઈ જઈને પછી મંત્રીએ પૂછ્યું: “તે એને પેટમાં શું દુખે છે?”
“કશું જ નહીં, પ્રભુ ! પાટણને પાદર કરવાની જૂની દાઝ. તેમાં પાછો ધવલપુરનો નવો તપતો તાપ એને દઝાડે છે. એ તો બોલતા ફરે છે કે બચાડું ધોળકું ફાટ્યું”
“તો હવે એનો શું વિચાર છે?”
“બેય હાથમાં લાડવો રાખવો છે.”
“એટલે?"
“જો દિલ્લીનો મોજદીન સુલતાન ગુજરાત પર ચડે તો એને ગાડે બેસી જવું, ને દેવગિરિરાજ યાદવ સિંઘણદેવ ગુજરાત માથે આવતો હોય તો તાપીકાંઠે જઈ એને મળી જવું.”
“હં–હં-ઠીક છે," પોતાની હથેળીમાં પોતાની આંગળી ફેરવતાં વિચાર કરીને એ બોલ્યા: “માલવરાજના તબેલામાંથી એક ઘોડાની જરૂર પડશે. મારા સંદેશાની રાહ જોજે. બસ જા. આ દ્વારપાલથી ચેતતો રહેજે, એ વિરોધીઓનો માણસ છે. તારો ભાઈ નિપુણક ક્યાં છે?”
“એ પણ આવી પહોંચ્યો છે. અત્યારે મોકલું?”
“હા. કાલે સવારે તો મારે ખંભાત પહોંચી જવું છે.”
બહાર નીકળતાં એણે પોતાના સુવેગ નામના ગુપ્તચરને પોતે ધમકાવતાં ધમકાવતાં બહાર વળાવ્યોઃ 'વિદ્યાને નામે ધતિંગ કરીને અહીં શીદ આવો છો બધી વેજા? ધોળકામાં જ સૌ પોલ ભાળી ગયા લાગો છો ! ધારામાં તો જઈ જુઓ, કોઈ ઊભવાય નહીં આપે!”
“બીજા એક –” દ્વારપાળે પાછા આવીને વિજ્ઞપ્તિ કરી.
"હા, લાવો, એ મહાશયને પણ પતાવી દઉં.”
તે પછી બેત્રણ હસ્તપ્રતોને બગલમાં દબાવીને જે માણસ દાખલ થયો તે પણ કોઈને શંકા ન ઉપજાવે તેવો વેદિયો સંશોધનકાર બનીને આવ્યો હતો.
"આવી પારકી એંઠ ઉપાડીને આંહીં લાવો છો?” મંત્રીએ ખોટી ધમકી દેતે કહ્યું: “લાવો, શાની છે એ હસ્તપ્રત ?”
પછી ધીમા સ્વરે પોથીનાં પાનાં જોતાં જોતાં વાતો ચાલી.
