પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૫૨

'એની ભલાઈ વિસરી શકું ના,
'રોતાં ય કો દી અટકી શકું ના;
'ઓચિન્તી એ બ્હેન સદા ય હૈયે
'સ્વપ્ના સમી આવી રડ્યા કરે છે.

'હા! જોઇ જો એ મુખને શકો, તો
'પછી તમે ના હસશો કદી એ;
એ નેત્ર તો નિત્ય ઢળેલ રહેતાં
'સૂકેલ કે અશ્રુ થકી ભરેલાં.

'અને મને પીરસતી હતી એ,
'ત્યારે ય જોતી મુજ મ્હોં ભણી ના:
'કૈં પૂછતાં ઉત્તર આપતી, તો
'કેવો દુ:ખી દાહભર્યો અવાજ!

'રૂંધાયલું ચિત્ત બધું હતું એ,
'કો એક અશ્રુમય તાન માંહીં,
'આ વિશ્વના બાહ્ય પદાર્થ સર્વે
'જેને દિસે સુસ્ત સ્મશાન જેવા,

'નિ:શ્વાસ એ નાખતી'તી બિચારી,
'કિન્તુ દિસે ના ઉરની ગતિ એ;
'નિ:શ્વાસ કો સાંભળતો હતો, તો
'ના જાણતો કેમ કહીંથી આવ્યો ?!

             * * *
'પ્રભાતકાલે મુજ ડાંગ લેઈ
'બાલાં તણી માગી રજા, અને મેં
'એ બાપડા બાલકને ઉપાડી
'ચુમ્બી લીધી એક કપાલ માથે.

'બાલાં બિચારી નિરખી રહી એ
'ને નેત્રમાં નીર ભરાઈ આવ્યાં;
'ખેલ્યા સમું બાલકને કંઈક
'મેં આપતાં બિન્દુ ખરી પડ્યાં એ.

'આશિષ એને દઈને જતો'તો
'આભારમાં એ શિર કૈં નમ્યું'તું;

કલાપીનો કેકારવ/૨૦૫