પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૫૫

'એ જોઇને હું ડરતો હતો કૈં
'ને અશ્રુ ખાળ્યાં ય રહી શક્યાં ના.

'તેણે કહ્યું આમ હસી લુખું કૈં,
'છેલ્લા જ એ શબ્દ સુણ્યા હતાં મેં :-
' 'તું ભાઈ ! જે કૈં સમજી ડરે છે,
' 'તેમાં જ મ્હારી સહુ આશ હાવાં.

' 'ઘેલાં થઈને દુખિયાં મરે છે,
' 'ઘેલાઈ ને મોત દવા પ્રભુની;
' 'હવે ફરી આપણ ભેટશું ના,
' 'હાવાં સુણું મૃત્યુ તણા અવાજ.'

          * * *
'એ તો બિચારી દશ વર્ષ આમ
'ઝૂરી, અહો ! એ દશ વર્ષ પૂરાં;
'કેવા હશે એ ભડકા દુ:ખોના ?!
'તોબા પ્રભુ ! એની કળા જ ન્યારી !

'રડી રડી ઘેલી સમી ભમન્તી,
'ઝલાઈ અન્તે શરદી વતી એ;
'છેલ્લી હતી આ ગૃહની નિશાની
'તે એ ઋતુમાં પ્રભુ પાસ ચાલી.

'એનો પતિ જ્યારથી ન્હાસી ચાલ્યો,
'સમારવું આ ગૃહ જાણતું ના;
'અને અહીં ધૂલ મહીં ભળી તે
'આજે જુઓ તેમ પડી રહ્યું છે.'

મ્હારાં થયાં ગળગળા નયનો : કહ્યું મેં,
'ચાલો ગૃહે મુજ અને તહીં શાન્તિમાં ર્-હો.'
'તેણે કહ્યું, 'શ્રમ હવે ઉતરી ગયો છે,
'આ ડાંગ લેઈ ફરી ચાલીશ હું અગાડી.

'બહુ વર્ષો ભમી કાઢ્યાં, હવે ટેવ ફરે નહીં;
'સુખી રહેજો.' કહી એ તો અગાડી ચાલતો થયો !

કલાપીનો કેકારવ/૨૦૮