પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૪૮

'પણ મને તમે દેખતાં જ કાં
'મૃદુ મુખો જરા ગાભરાં કરો ?
'દિવસ બે હવે હર્ષથી રમો !
'પછી સહાયમાં માતની દુવા !'

થંડીએ કમ્પમાં ગાત્રો શબ્દો બંધ થયા; અને
પિયુ એ લૂછતો અશ્રુ દૃઢ છાતી કરી કહે :

'અરે ! વ્હાલી ! વ્હાલી ! રુદન તુજ ભેદે હૃદય આ,
'ન કૈં રોવા જેવું, પણ ન મુજ હૈયું સ્થિર રહે;
'પ્રભુની સામે જો, તુજ જિગરને શાન્ત કરજે,
'ત્યજે શાને આશા ? પ્રભુ તણી અહીં જે પ્રતિકૃતિ.'

દૂબળો હસ્ત એ ઊંચો થઈને પિયુને ગ્રહે,
છાતીએથી ચાંપતી છાતી સુન્દરી ડુસકાં ભરે.

ફરી નયન ઉઘાડી સુન્દરી ચિત્ર જોતી,
અરર ! નયનમાંથી અશ્રુની ધાર વ્હેતી;
ટપટપ ટપકન્તાં બિન્દુડાં લૂછી નાખી,
કરુણ સ્વર વળી એ ધ્રૂજતો નીકળે છે :

'વ્હાલા ! વ્હાલા ! તુજ હૃદયને ચીરનારી થઈ હું !
'તે બાલાના મૃદુ હૃદયને રેંસનારી થઈ છું !
'બચ્ચાં તો તે પ્રભુ અનુગ્રહે ઉછરી કાલ જાશે !
'કિન્તુ ઘા આ મુજ જિગરથી કેમ ભૂલી જવાશે ?

એ તો મ્હારી સરલહૃદયા, મેં જ તેને ઉછેરી !
'મીઠી ત્હારી હૃદયઝરણી નાચતી ત્યાં જ ચાલી !
'વ્હાલા ! મ્હારૂં જીવિત લઘુ આ મોહ તેમાં જ પામી,
'છૂરી તીખી પ્રણયી દિલડાં ઉપરે કાં ઉગામી ?

'જૂદાં કીધાં ! કદિ ન મળશો ! ઝિન્દગી રોઈ રહેશો !
'રે રે ! કોની હૃદય બળતાં વિશ્વમાં સહાય લેશો ?
'ભોળા વ્હાલા ! તુજ જિગરનું સોબતી કો રહ્યું ના !
'ને હું તો આ જખમ દઈને જાઉં છું દૂર વ્હાલા !

'વ્હાલા ! છેલ્લે મુજ કઠિનતા માફી પસ્તાઈ માગે,
'માફી દેશે પણ વિસરશે નાથ ! તું કેમ ઘા તે ?

કલાપીનો કેકારવ/૩૦૧