'મજા આ ઝિન્દગાનીની સનમ, સાકી અને પ્યાલું!
'શરાબો દૂર થાતાં તો રહે છે ઝિન્દગીમાં શું!
શરાબોનું ભર્યું પ્યાલું! ભરી પીધું! ફરી પીધું!
કરી આ આંખ રાતી ને જિગરને તો કર્યું વહેતું!
સનમના ગાલની લાલી હતું ટીપું શરાબોનું!
હમારા ઓઠનું પ્યાલું સદા એ ચૂમતું ચાલ્યું!
'ભરી પા ને' 'ભરી પી લે', હતી એ ગુફતગો રેલી!
સુરખ આકાશ ને તારા બધે લાલી હતી ફેલી!
ગુલો કાંટા વિનાનાં ને સનમની હાંફતી છાતી,
હમારી બાદશાહીમાં હમારી એ હતી ગાદી!
મગર બુલબુલ! અયે બુલબુલ! હવે તુજ ગીત પ્યારું એ!
ફરીથી બોલ તું, બુલબુલ! 'બિમારી ઇશ્ક આલમને !'
હમારૂં જામ ફૂટ્યું છે! હમારૂં તખ્ત તૂટ્યું છે!
મગર શું હું ય બોલું, કે 'બિમારી ઇશ્ક આલમને?'
વધારી ગીતમાં ત્હારા હમારો બોલ આ લેને!
પુકારો, 'ઇશ્ક આલમને ખુદાઈ કો બીમારી છે!'
૨૪-૧-૧૮૯૭
આશા
આશા પાછળે આશામાં ફર્યો!
આશા દૂરની દૂરે રહી!
એ તો દૂરની દૂર ભમે,
મ્હારી પાંખ પ્હોળી ના બને,
કાને મૃત્યુના પડઘા પડે,
આશા મૃત્યુમાં ય છુપી રહી.
આશામાં જિગર ઝૂકી રહ્યું,
કદિ આંખને ચાળે ચડ્યું;
કદિ ઝૂલ્ફની ગૂંચે પડ્યું,
ક્યાંયે આંખ ના ટાઢી થઇ!
