પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૨૩

કરતું મધુર મુખ સ્મિત મંદ,
રેડે અધર અજબી રંગ;
હસતાં વમળ પડતા ગાલ -
પિયુને થજો ઝાઝું વ્હાલ.

રાત્રિ બધી જાગી છેક,
નેત્રે પડી રાતી રેખ;
કેસર તંતુ કમલે સ્હોય -
જ્યોત્સના મહીં ગુલ જ્યમ હોય.

સરકે હંસ સર પર જેમ
ચાલે યૌવના ઝટ તેમ;
પ્હોંચી સુભદ્રાની પાસ -
જેઉં મુખ દિસે ઉદાસ.

શુંભુસ્તવન કરતી માત,
નયનો ઢળ્યાં નીચાં શાંત;
છૂટા રહ્યા કાળા બાલ -
હરનો દિસે જાણે વ્યાલ !

નમતી ઉત્તરા પડી પાદ,
વાંસે ફેરવે કર માત;
મુખથી શબ્દ ના બોલાય,
ખાળ્યાં અશ્રુ ના ખાળાય.

ડુસકાં ભરતી માત મ્હોં આ દેખી બેવડાં,
વધૂને છાતી સાથ ચાંપી પણ અંતે વદે :

'બેટા ત્હારો નાથ મ્હારો વાર્યો ના રહ્યો !
ઘરડી માની વાત ના માની ! ચાલ્યો ગયો !

ત્હારા ઉરનો હાર, આ આંખડીનો હીરલો
ચક્રાવે ચડનાર જાશે રણમાં આ ઘડી !

તું બાલક નવ જાણ, પિયુને શે સમજાવવો,
એ યે બાલ અજાણ, વેનીલો હઠ ના મૂકે !

વેનીલા વર સાથ વેનીલાં ય થાવું પડે !
પાછો વિનવી લાવ જો એ તુજ માને કહ્યું !

કલાપીનો કેકારવ/૩૭૬