પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૩૮

ને, એ જ વાક્ય વદતો રવિ લાલ ઊગે
એ સ્નેહની મધુર સોડ તપાવતો કૈં;
એ હૂંફ તો અનુભવાઈ બહુ ય વેળા -
આજે તહીં ય પણ નૂતનતા ભરી કૈં.

આજે બધાં કુસુમની સુરભે ફરી છે,
આ વાયુનાં ય મૃદુ ચુમ્બન આજ જુદાં;
તાજું બને નકી પુરાતન વિશ્વ આખું
કો એક નૂતન વિહાર મળી જતામાં.

ઊઠી હમીર નિજ શસ્ત્ર ધરી શરીરે,
ચંદા નમી કવચની કડીઓ ભરે છે;
જે શસ્ત્ર કાલ કડવાં ઉર માનતું'તું -
તેથી વિશેષ મધુ આજ બની શકે શું ?

તાજા પ્રભાત સમું ચુમ્બન એક તાજું,
આલિંગન પ્રગટ હર્ષની છાપ જેવું,
એ પ્રેમના વચન શી તીરછી નિગાહ,
ને યોધ દાદર થકી ઉતરી પડે છે.

છે સજ્જ ત્યાં નાયક ભીલનો એ
બારોટજી ને નિજ મિત્ર સાથે;
આશિષ, આનન્દ અને મજાક
એ દૃષ્ટિઓ યોધ સ્વીકારી લે છે.

ભીલો સહુ અશ્વ પરે ઉભા ત્યાં
હારો નમે વાંકડીઓ મૂછોની;
વસ્ત્રો પતાકા કંઈ રંગવાળા -
શસ્ત્રો સહે છંદ ધનુ રચે છે.

બે પ્રેમરાજ્યો કરનાર એક
જે લગ્નની સાંકળ છે ઘડાઈ -
તેની કડી એક બની જઈને
યુદ્ધે ચડ્યો નાયક ભીલનો એ.

ચંદા હતી જીવન વેગડાનું -
એ આપતાં દેહ અપાઇ ચાલે

કલાપીનો કેકારવ/૩૯૧