પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૪૨

'પ્યાલા તણું ખપ્પર થાય !
'સીસો ત્રિશૂલે ટીંગાય !
'કરડી ભમરની તીખાશ !
'એ તો દૈત્યદિલનો ત્રાસ !

'સ્ત્રીનું રૂપ એ તલવાર
'જાણે યોધ એની ધાર !
'મહમુદ રોળવાને કાજ
'બેઠી ક્ષત્રિકર જે આજ !

'આવા યોધને ધરનાર
'ઉદરે - તે જ તુજ અવતાર !
'સુન્દરભાવિણી સાક્ષાત !
'જય ! જય ! માત ! જય ! જય ! માત !

'મહીપતિ યોદ્ધા લાખ અબળા વિણ નબળા નકી !
'કુંકુમભર એ હાથ જ્યાં જયડંકા ગડગડે !
'ગોહિલરાજ હમીર ! તુજ કર પર તરવાર પર
'એ જ કૃપાની સ્થિર પાંખ હજો તુજ સાથમાં.'

પિયુ પ્રિયાનાં - સુણી મિષ્ટ કાવ્ય આ
સ્મિતે ભર્યા'તાં નયનો મળી મળી;
ઉરો તણી ગોઠડી કરી કરી,
ધરે રવિનું જ્યમ તેજ ચન્દ્રમા.

હમીરજીના ઉરમાં પડેલ તે
હજુ નવી કાલની છાપ સૌ હતી,
હજુ રહી સ્નેહની શ્રેણી એ કુદી,
ઉરે રમે તે પણ કંપ એ જ એ.

ખરૂં જ કે એ ગત ઝિન્દગી બધી
સખી વિના વ્યર્થ જ માનતો હતો;
સખી સહે જે રસ ઈશ અર્પતો -
તે પાનમાં લાગણીઓ ગળી હતી.

પરન્તુ સ્ત્રી સર્વ પ્રકારમાં અહીં
પ્રધાનતા ભોગવતી રહેલ શું ?!

કલાપીનો કેકારવ/૩૯૫