પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૫૯

રોનારને તો પણ બાકી રોવું
તો મોકળા એ મુખથી રડે છો.

એ બન્ધુ કાજે સહુ ધારણાઓ
જે સ્વાત્મના ભોગમયી ઘડી'તી-
તેને ન કાંઈ ગણકારનારા
એ બન્ધુને એક પુકારવી ધા.

ચંદા બની સ્તમ્ભ સમી રહી છે
તેને જ ટેકી ભગિની રડે આ;
એ અશ્રુથી કાંઈ વિશેષ ના ના
કાંટા ભરી કંટકની ગદાઓ.

સાળુ એ ભીંજવી કાળો અશ્રુધાર વહ્યા કરે;
સ્વરો આ બેસતા સાદે તે પૂરે ભળતા ઝરે :

'માતા ! માતા ! અમીજલ તણી રેલ ઢોળાઈ ક્યાં તું ?!
'છાનું રાખી ત્યજી ગઈ નકી આજના કામ સારૂ !
'તો ઢંઢરો ગજવ રડતાં સ્વર્ગની શેરીઓમાં
'ત્યાંથી પાછો મુજ તરફ એ વીરને મોકલી દે !

'વિત્યાં વર્ષો ! જરૂર વિસરી વ્હાલ તું બાલકોનું !
'હું આવું છું ! ઘટિત બનશે ! વીરને મોકલી દે !
'જન્મી એ ણે હજી સુધી નથી સ્વાદ ચાખ્યો કશો યે !
શોધી મ્હેં તો વહુ પણ રૂડી હોંશ રાખી ઘણી યે !

'માડી ! એ તો તુજ ઉર તણો મીઠડો એક છાંટો !
'હું જેવીને સમુદર હતો પુણ્યના પુણ્યનો એ !
'માડી ! એનો પ્રલય મુજથી આજ શાથી સહાશે ?
'માતા યે શું મુજ પર હવે આજ થા તું નમ્હેરી ?

'બાપુ ! બાપુ ! તમ પદ કને રાવ આ રેડું ઘેલી !
'લ્હેણું મ્હારે તમ ઉપર તો સ્વર્ગમાં તો ય બાકી !
'ઊભી રાખી - અરર ! તડકે વીર આ તેલ છાંટે !
'માથું વાઢી ધડ રખડતું રાનમાં આ કરે છે !

'છેલ્લે - બાપુ ! મુજ કર મહીં હસ્ત એ વીરલાનો
'સોંપી બોલ્યા વચન પણ તે આજ તો ભૂલશો ના !

કલાપીનો કેકારવ/૪૧૨